Parviz Shahbazi

Ganje Hozour Program #914

برنامه شماره ۹۱۴ گنج حضور

Currently 4.24/5
1
2
3
4
5

out of 127 votes

Comments (0)

Set Stream Quality

دانلود برنامه با کیفیت بالا دانلود برنامه با کیفیت پایین



Support Ganje Hozour (حمایت از گنج حضور)
Link to this video/audio
Description برنامه شماره ۹۱۴ گنج حضور اجرا: پرویز شهبازی ۱۴۰۱ تاریخ اجرا: ۲۶ آوریل ۲۰۲۲ - ۷ اردیبهشت .برای دستیابی به فایل پادکست برنامه ۹۱۴ بر روی این لینک کلیک کنید PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت - نسخه ریز مناسب پرینت PDF تمام اشعار این برنامه با فرمت - نسخه درشت PDF تمام اشعار این برنامه با فرمت خوانش تمام ابیات این برنامه - فایل صوتی خوانش تمام ابیات این برنامه - فایل تصویری برای دستیابی به اطلاعات مربوط به جبران مالی‌ بر روی این لینک کلیک کنید. مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams جان و سرِ تو که بگو بی‌نفاق در کَرَم و حُسن چرایی تو طاق(۱)؟ رویِ چو خورشیدِ تو بخشش کُنَد روزِ وصالی که ندارد فِراق دل ز همه برکَنَم از بهرِ تو بهرِ وفایِ تو ببندم نِطاق(۲) گر تو مرا گویی: رو صبر کن باشد تکلیفِ بمالایُطاق(۳) سخت بُوَد هَجر و فِراق، ای حبیب خاصه فِراقی ز پیِ اعتناق(۴) چون پدر و مادر عقل است و روح هر دو تویی، چون شَوَم ای دوست عاق(۵)؟ روم چو در مهرِ تو آهی کنند دود رَسَد جانبِ شام و عِراق در تُتُقِ(۶) سینهٔ عشّاقِ تو ماه‌ رُخان، قند لبان، سیم‌‌ ساق رقص کنان در خُضَرِ(۷) لطفِ تو نوش کنان ساغرِ صدق و وِفاق(۸) دست‌زنان جمله و گویان به لاغ(۹) طاق و طُرُنبین(۱۰-۱۱) و طُرُنبین و طاق مژده کسی را که زرش دزد برد مژده کسی را که دهد زن طلاق خاصه کسی را که جهان را همه ترک کند، فرد شود بی‌شِقاق(۱۲) لاجَرَمش عشق کشد پیش‌کش همچو محمّد به سحرگه بُراق(۱۳) بَربَردَش زود بُراقِ دلش فوقِ سماواتِ رفاعِ(۱۴) طِباق جان و سر تو که بگو باقیش که دهنم بسته شد از اشتیاق هر چه بگفتم کژ و مژ، راست کن چونکه مهندس تویی و من مَشاق(۱۵) (۱) طاق: یکتا، بی‌مانند (۲) نِطاق: کمربند، میان‌بند (۳) بمالایُطاق: آنچه تحّمل نتوان کرد (۴) اعتناق: دست به گردن یکدیگر انداختن (۵) عاق: نافرمان، سرکش با پدر و مادر (۶) تُتُق: پرده، حجاب (۷) خُضَر: سرسبزی، طراوت (۸) وِفاق: اتّحاد، موافقت (۹) به لاغ: به شوخی، در حال شادی و جدی نبودن (۱۰) طُرُنبین: فرّ و شکوه، کرّ و فرّ (۱۱) طاق و طُرُنب یا طاق و طُرُم: اگر بر اساسِ من ذهنی باشد، مراد از آن، سر و صدای ظاهری و جلوه و عظمت ناپایداری است که عام خلق را مفتون می دارد. اگر بر اساسِ هشیاری حضور یا نظر باشد، جلوۀ خداوند در انسان است، که همراه با فرِّ ایزدی، خردِ ایزدی، حسِّ امنیتِ ایزدی، هدایتِ ایزدی، قدرتِ ایزدی و شادی بی‌سبب است. ‌(۱۲) شِقاق: چون و چرا، ستیزه (۱۳) بُراق: نام مرکب حضرت رسول در شب معراج (۱۴) رفاع: جمع رفیع، رفاعِ طِباق: طبقات بلند، آسمان‌های بلند (۱۵) مَشاق: مَشّاق، در اینجا کارگر، شاگرد --------------- مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams جان و سرِ تو که بگو بی‌نفاق در کَرَم و حُسن چرایی تو طاق؟ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۸۴۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #840 جهد فرعونی، چو بی‌توفیق بود هرچه او می‌دوخت، آن تفتیق(۱۶) بود (۱۶) تَفتیق: شکافتن --------------- مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۵۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4053 نفس و شیطان، هر دو یک تن بوده‌اند در دو صورت خویش را بنموده‌اند چون فرشته و عقل، که ایشان یک بُدند بهر حکمت‌هاش دو صورت شدند مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۶۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 368, Divan e Shams از هر جهتی تو را بلا داد تا بازکَشَد به بی‌جَهاتَت(۱۷) گفتی که خمُش کنم نکردی می‌خندد عشق بر ثباتت(۱۸) (۱۷) بی‌جَهات: موجودی که برتر از جا و جهت است، عالَم الهی (۱۸) ثُبات: پایداری، پابرجا بودن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۵۵۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #550 چون ز زنده مُرده بیرون می‌کُنَد نفسِ زنده سوی مرگی می‌تَنَد مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۸۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #181 یک زمان کار است بگزار و بتاز کارِ کوته را مکن بر خود دراز خواه در صد سال، خواهی یک زمان این امانت واگُزار(۱۹) و وارهان (۱۹) گزاردن: انجام دادن، ادا کردن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱۰۶۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1068 هر که ماند از کاهلی بی‌شکر و صبر او همین داند که گیرد پایِ جبر هر که جبر آورد، خود رنجور کرد تا همان رنجوری‌اش، در گور کرد مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #213 زین کمین، بی صبر و حَزمی کَس نَجَست حَزم را خود، صبر آمد پا و دست حَزم کن از خورد، کین زَهرین گیاست حَزم کردن زور و نورِ انبیاست کاه باشد کو به هر بادی جَهَد کوه کی مر باد را وزنی نَهد؟ هر طرف غولی همی ‌خوانَد تو را کِای برادر راه خواهی؟ هین بیا ره نمایم، همرهت باشم رفیق من قلاووزم(۲۰) در این راهِ دقیق نی قلاوزست و، نی رَه دانَد او یوسفا کم رو سویِ آن گرگ‌ْ خو حَزم، آن باشد که نفریبد تو را چرب و نوش و دام‌هایِ این سرا که نه چربِش دارد و نی نوش، او سِحر خوانَد، می‌دَمد در گوش، او (۲۰) قلاووز: راهنما، پیشرو ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4672 کرد فضلِ عشق، انسان را فَضول(۲۱) زین فزون‌ْجویی ظَلومست(۲۲) و جَهول(۲۳) قرآن کریم، سورهٔ احزاب (۳۳)، آیه ۷۲ Quran, Sooreh Al-Ahzaab(#33), Line #72 «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ ۖ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا.» «ما اين امانت را بر آسمانها و زمين و كوه‌ها عرضه داشتيم، از تحمل آن سرباز زدند و از آن ترسيدند. انسان آن امانت بر دوش گرفت، كه او ستمكار و نادان بود.» (۲۱) فَضول: زیاده‌گو، کسی که به افعالِ غیرضروری بپردازد؛ در اینجا یعنی گستاخ و زیاده‌طلب (۲۲) ظَلوم: بسیار ستمکار (۲۳) جَهول: بسیار نادان ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4675 ظالم‌ست او بر خود و بر جانِ خَود ظلم بین کز عدل‌ها گو می‌بَرَد جهلِ او مر علم‌ها را اوستاد ظلمِ او مر عدل‌ها را شد رَشاد(۲۴) (۲۴) رَشاد: هدایت شدن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4678 چون به من زنده شود این مُرده‌تن جانِ من باشد که رُو آرَد به من من کنم او را ازین جان محتشم جان که من بخشم، ببیند بخششم جانِ نامحرم نبیند رویِ دوست جز همآن جان کاَصلِ او از کویِ اوست در دَمَم، قصّاب‌ْوار این دوست را تا هِلَد آن مغزِ نغزش، پوست را گفت: ای جانِ رمیده از بلا وصلِ ما را در گشادیم، اَلصَّلا(۲۵) ای خودِ ما بی‌خودیّ و، مستی‌ات ای ز هستِ ما هماره هستی‌ات با تو بی لب این زمان من نو به نو رازهایِ کهنه گویم، می‌شنو ز آنکه آن لب‌ها ازین دَم می‌رمد بر لبِ جویِ نهان بر می‌دمد گوشِ بی‌گوشی درین دَم بَرگُشا بهرِ رازِ یَفْعَلُ الله ما یَشا قرآن كريم، سوره ابراهيم (۱۴)، آیه ۲۷ Quran, Sooreh Ibrahim (#14), Line #27 «يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ ۖ وَيُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ ۚ وَيَفْعَلُ اللَّهُ مَا يَشَاءُ» «خدا مؤمنان را به سبب اعتقاد استوارشان در دنيا و آخرت پايدار مى‌دارد. و ظالمان را گمراه مى‌سازد و هر چه خواهد همان مى‌كند.» قرآن كريم، سوره حج (۲۲)، آیه ۱۸ Quran, Sooreh Al-Hajj (#22), Line #18 «أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ وَالنُّجُومُ وَالْجِبَالُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ وَكَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ ۖ وَكَثِيرٌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذَابُ ۗ وَمَنْ يُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُكْرِمٍ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ» «آيا نديده‌اى كه هر كس در آسمانها و هر كس كه در زمين است و آفتاب و ماه و ستارگان و كوهها و درختان و جنبندگان و بسيارى از مردم خدا را سجده مى‌كنند؟ و بر بسيارى عذاب محقق شده و هر كه را خدا خوار سازد، هيچ كس گراميش نمى‌دارد. زيرا خدا هر چه بخواهد همان مى‌كند.» چون صَلایِ وصل، بشنیدن گرفت اندک اندک مُرده جُنبیدن گرفت نه کم از خاکست کز عِشوهٔ صَبا سبز پوشد، سَر بر آرَد از فنا کم ز آبِ نطفه نَبْوَد کز خِطاب یوسفان زایند رُخ چون آفتاب کم ز بادی نیست، شد از اَمْرِ کُنْ در رَحِم طاوس و مرغِ خوش‌سُخُن قرآن كريم، سوره، بقره (٢)، آيه ١١٧ Quran, Sooreh Al-Baqarah (#2), Line #117 «بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِذَا قَضَىٰ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» «آفريننده آسمانها و زمين است. چون اراده چيزى كند، مى‌گويد: موجود شو. و آن چيز موجود مى‌شود.» کم ز کوهِ سنگ نَبُوَد، کز وِلاد(۲۶) ناقه‌يی(۲۷)، کآن ناقه ناقه زاد، زاد زین همه بگذر، نه آن مایهٔ عدم عالَمم زاد و بزایَد دَم به دَم؟ بر جَهید و بر طپید و شادِ شاد یک دو چرخی زد، سجود اندر فتاد (۲۵) اَلصَّلا: بيا (۲۶) وِلاد: زاييدن (۲۷) ناقه: شترِ مادّه ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۲۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #22 هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و جمله عیبی پاک شد مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۵۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3259 من غلامِ آنکه اندر هر رِباط(۲۸) خویش را واصِل نداند بر سِماط(۲۹) بس رِباطی که بباید ترک کرد تا به مَسْکَن در رسد یک روز مرد (۲۸) رِباط: خانه، سرا، منزل، کاروان‌سرا (۲۹) سِماط: بساط، سفره، خوان، فضای یکتایی، فضای بی‌نهایتِ گشوده شده ------------ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۰۵۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1057 گر بِرویَد، ور بریزد صد گیاه عاقبت بَررویَد آن کِشتهٔ اله کِشتِ نو کارید بر کِشتِ نخست این دوم فانی است و آن اوّل دُرُست کِشتِ اوّل کامل و بُگزیده است تخمِ ثانی فاسد و پوسیده است مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱۶۲۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1622 چون تو گوشی، او زبان، نی جنس تو گوشها را حق بفرمود: اَنْصِتُوا مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۶۹۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3692 پس شما خاموش باشید اَنْصِتوا تا زبانتان من شوم در گفت و گو مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۴۵۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3456 اَنْصِتُوا را گوش کن، خاموش باش چون زبانِ حق نگشتی، گوش باش مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۱۵۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #3158 گویدش: رُدُّوا لَعادُوا(۳۰)، کارِ توست ای تو اندر توبه و میثاق، سُست حضرت پروردگار که به سست ایمانیِ چنین بنده‌ای واقف است می‌فرماید: هرگاه تو را به عالمِ اسباب بازگردانم، دوباره مفتونِ همان اسباب و عللِ ظاهری می‌شوی و مرا از یاد می بری. کارِ تو همین است ای بندهٔ توبه شکن و سست عهد. قرآن كريم، سورهٔ انعام (۶)، آيهٔ ٢٨ Quran, Sooreh Al-An’aam (#6), Line #28 « بَلْ بَدَا لَهُمْ مَا كَانُوا يُخْفُونَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَوْ رُدُّوا لَعَادُوا لِمَا نُهُوا عَنْهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ.» « بلکه آنچه را که زین پیش پوشیده می داشتند بر آنان آشکار شود، و اگر آنان بدین جهان باز آورده شوند، دوباره بدانچه از آن نهی شده‌اند بازگردند. و البته ایشان‌اند دروغ‌زنان.» لیک من آن ننگرم، رحمت کنم رحمتم پُرّست، بر رحمت تنم قرآن كريم، سورهٔ اعراف (۷)، آيهٔ ۱۵۶ Quran, Sooreh Al-A’raaf (#7), Line #156 « وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ… ؛» « و رحمتِ من (حق تعالی) همهٔ اشیاء را فرا گرفته است… .» (۳۰) رُدُّوا لَعادُوا: اگر آنان به این جهان برگردانده شوند، دوباره به آنچه که از آن نهی شده اند، بازگردند. ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۴۲۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #423 سایهٔ یزدان بود بندهٔ خدا مردهٔ این عالم و زندهٔ خدا دامنِ او گیر زوتر بی‌گمان تا رهی در دامنِ آخِرزمان کَیْفَ مَدَّ الظِّلَّ نقشِ اولیاست کو دلیلِ نورِ خورشیدِ خداست منظور از آیه کَیْفَ مَدَّ الظِّلَّ ( « چگونه سایه اش را گسترد » ) اینست که ولیّ خدا مظهر کامل خداوند است. و آن سایه، یعنی آن ولیّ خدا دلیل بر نور خداوند است. یعنی او راهنمای مردم به سوی خداوند است. قرآن كريم، سوره فرقان (۲۵)، آيات ۴۵ و ۴۶ Quran, Sooreh Al-Furqaan (#25), Line #45-46 «أَلَمْ تَرَ إِلَىٰ رَبِّكَ كَيْفَ مَدَّ الظِّلَّ وَلَوْ شَاءَ لَجَعَلَهُ سَاكِنًا ثُمَّ جَعَلْنَا الشَّمْسَ عَلَيْهِ دَلِيلًا. ثُمَّ قَبَضْنَاهُ إِلَيْنَا قَبْضًا يَسِيرًا.» «آیا به [قدرت و حکمت] پروردگارت ننگریستی که چگونه سایه را امتداد داد و گستراند؟ و اگر می‌خواست آن را ساکن و ثابت می‌کرد، آن گاه خورشید را برای [شناختن] آن سایه، راهنما [ی انسان ها] قرار دادیم. سپس آن را [با بلند شدنِ آفتاب] اندک اندک به سوی خود بازمی‌گیریم.» اندرین وادی مرو بی این دلیل(۳۱) لا اُحِبُّ الافِلین گو چون خَلیل(۳۲) قرآن كريم، سوره انعام (۶)، آیه ۷۶ Quran, Sooreh Al-An’aam (#6), Line #76 « فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأَىٰ كَوْكَبًا ۖ قَالَ هَٰذَا رَبِّي ۖ فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِين.» « چون شب او را فروگرفت، ستاره‌اى ديد. گفت: اين است پروردگار من. چون فرو شد، گفت: فرو شوندگان را دوست ندارم.» رو ز سایه آفتابی را بیاب دامن شه شمس تبریزی بتاب (۳۱) دلیل:‌ راهنما (۳۲) خلیل: دوست؛ خلیل‌الله، لقبِ‌ حضرتِ‌ ابراهیم‌(ع) است. ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۴۲۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1425 آنکه او موقوفِ حال است، آدمی‌ست گه بحال افزون و، گاهی در کمی‌ست صوفی، ابن‌ُالوقت باشد در مثال لیک صافی، فارغ است از وقت و حال حال‌ها موقوفِ عزم و رایِ او زنده از نَفْخِ مسیحْ‌آسایِ او عاشقِ حالی، نه عاشق بر مَنی بر امیدِ حال بر من می‌تَنی آنکه یک دَم کم، دمی کامل بُوَد نیست معبودِ خلیل، آفل بُوَد وآنکه آفل باشد و، گه آن و این نیست دلبر، لااُحِبُّ‌الْآفِلین مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۴۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1433 هست صوفیِّ صفاجو ابنِ وقت وقت را همچون پدر بگرفته سخت هست صافی، غرقِ عشقِ ذوالجلال ابنِ کَس نی، فارغ از اوقات و حال غرقهٔ نوری که او لَمْ یُولَدست لَمْ یَلِد لَمْ یُولَد آنِ ایزدست قرآن کریم، سوره اخلاص (۱۱۲)، آیه ۳ Quran, Sooreh Al-Ikhlas (#3), Line #112 «لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ.» «نه زاده است و نه زاده شده» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams جان و سرِ تو که بگو بی‌نفاق در کَرَم و حُسن چرایی تو طاق؟ مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۵۷۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #1572 هست آن عنوان چو اِقرارِ زبان متنِ نامهٔ سینه را کن امتحان که موافق هست با اقرار تو؟ تا منافق‌وار نَبْوَد کارِ تو مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۳۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #333 گفت پیغمبر که جَنَّت از الٰه گر همی‌خواهی، ز کس چیزی مخواه مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams رویِ چو خورشیدِ تو بخشش کُنَد روزِ وصالی که ندارد فِراق مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۶۹۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #3697 هرچه از وی شاد گردی در جهان از فراقِ او بیندیش آن زمان زآنچه گشتی شاد، بس کس شاد شد آخر از وی جَست و همچون باد شد از تو هم بجهد، تو دل بر وی مَنه پیش از آن کو بجهد، از وی تو بِجِه مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 54, Divan e Shams تو دو دیده فروبندی و گویی: روزِ روشن کو؟ زَنَد خورشید بر چشمت که اینک من، تو در بُگشا مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams دل ز همه برکَنَم از بهرِ تو بهرِ وفایِ تو ببندم نِطاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۶۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 560, Divan e Shams عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بُوَد؟ چونکه جمال این بُوَد، رسمِ وفا چرا بُوَد؟ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۴۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #441 زهد و تقوی را گُزیدم دین و کیش زآنکه می‌دیدم اجل را پیشِ خویش مرگِ همسایه، مرا واعظ(۳۳) شده کسب و دکّانِ مرا برهم زده چون به آخر، فرد خواهم ماندن خُو نباید کرد با هر مرد و زن رُو بخواهم کرد آخِر در لَحَد(۳۴) آن بِهْ آید که کنم خُو با اَحَد چو زَنَخ را بست خواهند ای صنم آن بِهْ آید که زَنَخ(۳۵) کمتر زنم ای به زَربَفْت و کمر آموخته آخِرستت جامهٔ نادوخته رُو به خاک آریم کز وی رُسته‌ایم دل چرا در بی‌وفایان بسته‌ایم؟ (۳۳) واعِظ: وعظ‌ کننده، پند دهنده، اندرز دهنده (۳۴) لَحَد: گور (۳۵) زَنَخ: چانه ------------ عطار، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۴۱۸ Poem (Qazal) # 418, Divan e Attar در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ٣٢٠ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #320 صورتِ نقضِ وفایِ ما مَباش بی‌وفایی را مکن بیهوده فاش مر سگان را چون وفا آمد شعار رَوْ، سگان را ننگ و بدنامی میار بی‌وفایی چون سگان را عار بود بی‌وفایی چون روا داری نمود؟ حق تعالی، فخر آورد از وفا گفت: مَنْ اوْفیٰ بِعَهْدٍ غَیْرِنا؟ حضرت حق تعالی، نسبت به خویِ وفاداری، فخر و مباهات کرده و فرموده است: «چه کسی به جز ما، در عهد و پیمان وفادارتر است؟» قرآن کریم، سوره توبه (۹)، آیه ۱۱۱ Quran, Sooreh At-Tawba (#9), Line #111 « وَمَنْ أَوْفَىٰ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ ۚ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُمْ بِهِ ۚوَذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ.» « و چه كسى بهتر از خدا به عهد خود وفا خواهد كرد؟ بدين خريد و فروخت كه كرده‌ايد شاد باشيد كه كاميابى بزرگى است.» بی‌وفایی دان، وفا با ردِّ حق(۳۶) بر حقوقِ حق ندارد کس سَبَق (۳۶) ردِّ حق: آنكه از نظرِ حق تعالىٰ مردود است. ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams گر تو مرا گویی: رو صبر کن باشد تکلیفِ بمالایُطاق مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۹۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #496 چون نباشد قوّتی، پرهیز بِهْ در فرارِ لا یُطاق آسان بِجِهْ مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۲۳۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #2235 سینه را پا ساخت، می‌رفت آن حَذور(۳۷) از مقامِ با خطر تا بحرِ نور (۳۷) حَذور: بسیار پرهیز کننده، کسی که سخت بترسد. در اینجا به معنی دوراندیش و محتاط آمده است. ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 308, Divan e Shams گفتی: مکن شتاب که آن هست فعلِ دیو دیو او بُوَد که می‌نکند سویِ تو شتاب حدیث «التأنّي مِنَ الله والعجلة مِنَ الشيطان» «درنگ از خداوند و شتاب از شیطان است.» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۳۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 336, Divan e Shams بده یک جام، ای پیرِ خرابات(۳۸) مگو فردا، که فی التَّأخیرِ آفات(۳۹) (۳۸) پیرِ خرابات: راهنمای مسیر معنوی (۳۹) فی التَّأخیرِ آفات: در تأخیر زیان‌هاست (مَثَل) ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams سخت بُوَد هَجر و فِراق، ای حبیب خاصه فِراقی ز پیِ اعتناق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۰۲۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2020, Divan e Shams نیست در عالَم ز هجران تلخ‌تر هرچه خواهی کُن ولیکن آن مکُن مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ٢٨٩٣ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2893 یار شب را روز، مهجوری(۴۰) مده جانِ قربت دیده را دُوری مده بُعدِ تو مرگیست با درد و نَکال(۴۱) خاصه بُعدی که بُوَد بَعْدَالْوِصال (۴۰) مهجوری:‌ دوری، جدایی (۴۱) نَکال: عقوبت، کیفر ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams چون پدر و مادر عقل است و روح هر دو تویی، چون شَوَم ای دوست عاق؟ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۷۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3072, Divan e Shams تو را چو عقل پدر بوده‌ست و تَن مادر جمالِ رویِ پدر درنگر، اگر پسری مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۸۶۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #1862 ز آن جِرای روح چون نُقصان(۴۲) شود جانش از نُقصان آن لرزان شود پس بداند که خطایی رفته است که سَمَن‌زارِ(۴۳) رضا آشفته است (۴۲) نُقصان: کمی، کاستی، زیان (۴۳) سَمَن‌زار: باغ یاسمن و جای انبوه از درخت یاسمن، آنجا که سَمَن رویَد. ------------ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۴۶۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1468 جمله استادان پیِ اظهارِ کار نیستی جویند و جایِ اِنکسار(۴۴) لاجَرَم استادِ استادان صَمَد(۴۵) کارگاهش نیستیّ و لا بُوَد هر کجا این نیستی افزون‌تر است کارِ حق و کارگاهش آن سَر است (۴۴) اِنکسار: شکسته‌شدن، شکستگی؛ مَجازاً خضوع و فروتنی (۴۵) صَمَد: بی‌نیاز و پاینده، از صفاتِ خداوند ------------ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۹۳۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1939 هر کجا دردی، دوا آنجا رَوَد هر کجا پستی است، آب آنجا دَوَد آبِ رحمت بایدت، رو پست شو وانگهان خور خَمرِ(۴۶) رحمت مست شو رحمت اندر رحمت آمد تا به سَر بر یکی رحمت فِرو مآ(۴۷) ای پسر (۴۶) خَمر: شراب (۴۷) فِرو مآ: قناعت نکن ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams روم چو در مهرِ تو آهی کنند دود رَسَد جانبِ شام و عِراق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۹۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1197, Divan e Shams تو مگو همه به جنگند و ز صلحِ من چه آید؟ تو یکی نه‌ای، هزاری، تو چراغِ خود برافروز که یکی چراغِ روشن ز هزار مرده بهتر که به است یک قدِ خوش ز هزار قامتِ کوز مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams رقص کنان در خُضَرِ لطفِ تو نوش کنان ساغرِ صدق و وِفاق مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۴۲۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1421 می‏رود از سینه‏ها در سینه‏ها از ره پنهان، صلاح و کینه‏ها مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۵۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #252 تزکیه(۴۸) باید گواهان را، بدان تزکیه‌ش صدقی که موقوفی(۴۹) بِدآن این را بدان که گواه های تو بر صحّتِ ایمانت باید پاک و بی غش باشد، و پاکی و خلوص شاهدان ایمانت همانا صدقی است که تو به آن پای بندی. (۴۸) تَزکیه: پاکیزه کردن (۴۹) موقوف: مقیّد، وابسته ------------ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۵۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #255 قول و فعلِ بی‌تَناقُض(۵۰) بایَدَت تا قبول اندر زمان بیش آیَدَت سَعیُکُم شَتّی(۵۱)، تناقض اندرید روز می‌دوزید، شب بر می‌دَرید تلاش های شما پراکنده و گونه گون است، و شما در دام تناقض گرفتار آمده‌اید. چنانکه مثلا روز می دوزید و شب همان را پاره می کنید. قرآن کریم، سوره لیل (۹۲)، آیه ۴ Quran, Sooreh Al-Lail (#92), Line #4 « إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّىٰ » « كه: همانا كوششهاى شما پراکنده و گونه گون است.» پس گواهی با تناقض کِه شْنَوَد؟ یا مگر حِلمی(۵۲) کُند از لطفِ خَود (۵۰) تَناقُض: با هم ضدّ و نقیض بودن، مخالف بودن چیزی با چیزی (۵۱) شَتّی: پراکنده (۵۲) حِلم: بردباری، شکیبایی ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams دست‌زنان جمله و گویان به لاغ طاق و طُرُنبین و طُرُنبین و طاق مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۱۰۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1103 خلق را طاق و طُرُم(۵۳)، عاریّتی است امر را طاق و طُرُم ماهیّتی است از پیِ طاق و طُرُم، خواری کَشند بر امیدِ عِزّ در خواری خَوشند بر امیدِ عِزِّ دَه‌روزهٔ(۵۴) خَدوک(۵۵) گردنِ خود کرده‌اند از غم، چو دوک(۵۶) چون نمی‌آیند اینجا کی منم؟ کاندرین عزّ، آفتابِ روشنم (۵۳) طاق و طُرُم: مراد از آن، سر و صدای ظاهری و جلوه و عظمتِ ناپایداری است که عامِ خلق رامفتون می‌دارد. (۵۴) دَه‌روزه: اشاره دارد به ناپایدار بودنِ خوشی‌های دنیوی (۵۵) خَدوک: آشفته، پریشان، گذران (۵۶) دوک: آلتی که با آن نخ می‌ریسند. ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams مژده کسی را که زرش دزد برد مژده کسی را که دهد زن طلاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۶۸۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1688, Divan e Shams با من به جنگ شد جان، گفتا: مرا مَرَنجان گفتم: طلاق بِستان، گفتا: بِده، بِدادم مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams لاجَرَمش عشق کشد پیش‌کش همچو محمّد به سحرگه بُراق بَربَردَش زود بُراقِ دلش فوقِ سماواتِ رفاعِ طِباق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۸۶۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 862, Divan e Shams قومی که بر بُراقِ(۵۷) بصیرت سفر کنند بی ابر و بی‌غبار در آن مَه نظر کنند در دانه‌های شهوتی آتش زنند زود وز دامگاهِ صَعب(۵۸) به یک تَک(۵۹) عَبَر کنند(۶۰) (۵۷) بُراق: اسب تندرو، مرکب هوشیاری، مَرکَبی که پیامبر در شب معراج بر آن سوار شد. (۵۸) صَعب: سخت و دشوار (۵۹) تَک: تاختن، دویدن، حمله (۶۰) عَبَر کردن: عبور کردن و گذشتن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۶۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #464 مَرکَبِ توبه عجایب مَرکَب است بر فلک تازد به یک لحظه ز پست مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams هر چه بگفتم کژ و مژ، راست کن چونکه مهندس تویی و من مَشاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۰۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2100, Divan e Shams گر نبود این سخن ز من لایق آنچه آن لایقست تلقین کن(۶۱) (۶۱) تلقین کردن: تعلیم کردن و پند دادن ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams هر که درو نیست ازین عشق رنگ نزد خدا نیست به‌جز چوب و سنگ عشق برآورد ز هر سنگ آب عشق تراشید ز آیینه زنگ کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح عشق بزد آتش در صلح و جنگ عشق گشاید دهن از بحرِ دل هر دو جهان را بخورَد چون نهنگ عشق چو شیرست، نه مکر و نه ریو نیست گهی روبه و گاهی پلنگ چونکه مدد بر مدد آید ز عشق جان برهد از تنِ تاریک و تنگ عشق ز آغاز همه حیرت است عقل درو خیره و جان گشته دنگ(۶۲) در تبریز است دلم، ای صبا خدمتِ ما را برسان(۶۳) بی‌درنگ (۶۲) دنگ: حیران، بیهوش، گیج (۶۳) خدمت رساندن: سلام و تعظیم ابلاغ کردن ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams هر که درو نیست ازین عشق رنگ نزد خدا نیست به‌جز چوب و سنگ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۷۳۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #4732 چَنْدَلی(۶۴) را رنگ عودی می‌دهند بر کلوخیمان حسودی می‌دهند پاک آنکه خاک را رنگی دهد هم‌چو کودک‌مان بر آن جنگی دهد (۶۴) چَنْدَل: چوب خوشبو و مرغوب صَنْدَل ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح عشق بزد آتش در صلح و جنگ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۳۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 538, Divan e Shams گر آتشِ دل برزند، بر مؤمن و کافر زند صورت همه پرّان شود، گر مرغِ معنی پَر زند مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams عشق گشاید دهن از بحرِ دل هر دو جهان را بخورَد چون نهنگ عشق چو شیرست، نه مکر و نه ریو نیست گهی روبه و گاهی پلنگ چونکه مدد بر مدد آید ز عشق جان برهد از تنِ تاریک و تنگ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۶۲۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #623 بنگر این کَشتیِّ خَلقان غرقِ عشق اژدهایی گشت گویی حلقِ عشق اژدهایی ناپدیدِ دلرُبا عقل همچون کوه را او کهرُبا عقلِ هر عطّار کآگه شد از او طبله‌ها(۶۵) را ریخت اندر آبِ جو رَو کزین جو برنیایی تا ابد لَمْ یَکُن حَقّاً لَهُ کُفْواً اَحَد قرآن کریم، سوره اخلاص (۱۱۲)، آیه ۴ Quran, Sooreh Al-Ikhlas (#112), Line #4 «وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ» « و نه هيچ كس همتاى اوست.» (۶۵) طبله: صندوقچه ------------ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۷۲۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2726 هر چه جز عشقست، شد مأکولِ(۶۶) عشق دو جهان یک دانه پیشِ نَوْلِ(۶۷) عشق دانه‌یی مر مرغ را هرگز خورَد؟ کاهْدان مر اسب را هرگز چَرَد(۶۸)؟ بندگی کن تا شوی عاشق لَعَلّ(۶۹) بندگی کَسبی‌ست، آید در عمل بنده آزادی طمع دارد ز جَدّ(۷۰) عاشق آزادی نخواهد تا ابد بنده دایم خِلعَت(۷۱) و ادرارجُوست(۷۲) خلعتِ عاشق همه دیدارِ دوست دَرنَگنجد عشق در گفت و شنید عشق، دریایی‌ست قعرش ناپدید قطره‌هایِ بَحر را نتْوان شمرد هفت دریا پیشِ آن بحر است خُرد (۶۶) مأکول: خورده شده (۶۷) نول: منقار (۶۸) چَرَد: بچَرد، چَرا کند (۶۹) لَعَلّ: شاید (۷۰) جَدّ: نصیب، بخت و اقبال (۷۱) خِلعَت: جامۀ دوخته که از طرفِ شخصِ بزرگ به عنوانِ جایزه یا انعام به کسی داده شود. (۷۲) ادرار: مستمرّی ------------ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۰۳۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3038 گر همان عیبت نبود، ایمن مباش بوک آن عیب از تو گردد نیز فاش مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3056, Divan e Shams قضا که تیرِ حوادث به تو همی‌انداخت تو را کُند به عنایت از آن سپس سِپَری‏ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۶۴۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1643 لیک حاضر باش در خود، ای فتیٰ(۷۳) تا به خانه او بیابد مر تو را ورنه خِلعت(۷۴) را بَرَد او بازپس که نیابیدم به خانه‌ش هیچ‌کس (۷۳) فتی: جوانمرد، جوان (۷۴) خِلعت: لباس ------------ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۷۸۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1788 همچو قومِ موسی اندر حَرِّ(۷۵) تیه(۷۶) مانده‌یی بر جای، چل سال ای سَفیه(۷۷) (۷۵) حَرّ: گرما، حرارت (۷۶) تیه: بیابانِ شن‌زار و بی‌ آب‌ و علف، صحرای تیه بخشی از صحرای سینا است. (۷۷) سَفیه: نادان، بی‌خرد ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams عشق ز آغاز همه حیرت است عقل درو خیره و جان گشته دنگ در تبریز است دلم، ای صبا خدمتِ ما را برسان بی‌درنگ مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۷۴۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #3748 پس تو حَیران باش بی‌لا و بَلی تا ز رحمت پیشت آید مَحمِلی(۷۸) چون ز فهمِ این عجایب کودنی گر بَلی گویی، تکلّف می‌کنی ور بگویی: نی، زند نی گردنت قهر بر بندد بدآن نی روزنت پس همین حَیران و والِه باش و بس تا درآید نَصرِ حقّ از پیش و پس چونک حَیران گشتی و گیج و فنا با زبانِ حال گفتی اِهْدِنا قرآن کریم، سوره حمد (۱)، آیه ۶ Quran, Sooreh Al-Fatiha (#1), Line #6 « اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ.» « ما را به راهِ راست هدايت کن.» (۷۸) مَحمِل: کجاوه که بر شتر بندند، در اینجا مراد مرکوب است. ------------ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۲۵۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #3250 حیرت آن مرغ است، خاموشت کند برنهد سَرْدیگ(۷۹) و پر جوشت کند (۷۹) بر نهد سَرْدیگ: سر دیگ را می گذارد. ------------ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۱۷۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3174 چون مبارک نیست بر تو این علوم خویشتن گُولی(۸۰) کُن و، بگذر ز شوم چون ملایک گو که: لا عِلْمَ لَنا یا الهی، غَیْرَ ما عَلَّمْتَنا مانند فرشتگان بگو: خداوندا، ما را دانشی نیست جز آنچه خود به ما آموختی. قرآن کریم، سوره بقره (۲)، آیه ۳۲ Quran, Sooreh Al-Baqarah (#2), Line #32 « قَالُوا سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا ۖ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ.» « گفتند: منّزهى تو. ما را جز آنچه خود به ما آموخته‌اى دانشى نيست. تويى داناى حكيم.» (۸۰) گُول: ابله، نادان، احمق ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۹۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 596, Divan e Shams هر صبح ز سیرانش، می‌باشم حیرانش تا جان نشود حیران، او روی بننماید هر چیز که می‌بینی، در بی‌خبری بینی تا باخبری والله او پرده بنگشاید ------------------------ مجموع لغات: (۱) طاق: یکتا، بی‌مانند (۲) نِطاق: کمربند، میان‌بند (۳) بمالایُطاق: آنچه تحّمل نتوان کرد (۴) اعتناق: دست به گردن یکدیگر انداختن (۵) عاق: نافرمان، سرکش با پدر و مادر (۶) تُتُق: پرده، حجاب (۷) خُضَر: سرسبزی، طراوت (۸) وِفاق: اتّحاد، موافقت (۹) به لاغ: به شوخی، در حال شادی و جدی نبودن (۱۰) طُرُنبین: فرّ و شکوه، کرّ و فرّ (۱۱) طاق و طُرُنب یا طاق و طُرُم: اگر بر اساسِ من ذهنی باشد، مراد از آن، سر و صدای ظاهری و جلوه و عظمت ناپایداری است که عام خلق را مفتون می دارد. اگر بر اساسِ هشیاری حضور یا نظر باشد، جلوۀ خداوند در انسان است، که همراه با فرِّ ایزدی، خردِ ایزدی، حسِّ امنیتِ ایزدی، هدایتِ ایزدی، قدرتِ ایزدی و شادی بی‌سبب است. ‌(۱۲) شِقاق: چون و چرا، ستیزه (۱۳) بُراق: نام مرکب حضرت رسول در شب معراج (۱۴) رفاع: جمع رفیع، رفاعِ طِباق: طبقات بلند، آسمان‌های بلند (۱۵) مَشاق: مَشّاق، در اینجا کارگر، شاگرد (۱۶) تَفتیق: شکافتن (۱۷) بی‌جَهات: موجودی که برتر از جا و جهت است، عالَم الهی (۱۸) ثُبات: پایداری، پابرجا بودن (۱۹) گزاردن: انجام دادن، ادا کردن (۲۰) قلاووز: راهنما، پیشرو (۲۱) فَضول: زیاده‌گو، کسی که به افعالِ غیرضروری بپردازد؛ در اینجا یعنی گستاخ و زیاده‌طلب (۲۲) ظَلوم: بسیار ستمکار (۲۳) جَهول: بسیار نادان (۲۴) رَشاد: هدایت شدن (۲۵) اَلصَّلا: بيا (۲۶) وِلاد: زاييدن (۲۷) ناقه: شترِ مادّه (۲۸) رِباط: خانه، سرا، منزل، کاروان‌سرا (۲۹) سِماط: بساط، سفره، خوان، فضای یکتایی، فضای بی‌نهایتِ گشوده شده (۳۰) رُدُّوا لَعادُوا: اگر آنان به این جهان برگردانده شوند، دوباره به آنچه که از آن نهی شده اند، بازگردند. (۳۱) دلیل:‌ راهنما (۳۲) خلیل: دوست؛ خلیل‌الله، لقبِ‌ حضرتِ‌ ابراهیم‌(ع) است. (۳۳) واعِظ: وعظ‌ کننده، پند دهنده، اندرز دهنده (۳۴) لَحَد: گور (۳۵) زَنَخ: چانه (۳۶) ردِّ حق: آنكه از نظرِ حق تعالىٰ مردود است. (۳۷) حَذور: بسیار پرهیز کننده، کسی که سخت بترسد. در اینجا به معنی دوراندیش و محتاط آمده است. (۳۸) پیرِ خرابات: راهنمای مسیر معنوی (۳۹) فی التَّأخیرِ آفات: در تأخیر زیان‌هاست (مَثَل) (۴۰) مهجوری:‌ دوری، جدایی (۴۱) نَکال: عقوبت، کیفر (۴۲) نُقصان: کمی، کاستی، زیان (۴۳) سَمَن‌زار: باغ یاسمن و جای انبوه از درخت یاسمن، آنجا که سَمَن رویَد. (۴۴) اِنکسار: شکسته‌شدن، شکستگی؛ مَجازاً خضوع و فروتنی (۴۵) صَمَد: بی‌نیاز و پاینده، از صفاتِ خداوند (۴۶) خَمر: شراب (۴۷) فِرو مآ: قناعت نکن (۴۸) تَزکیه: پاکیزه کردن (۴۹) موقوف: مقیّد، وابسته (۵۰) تَناقُض: با هم ضدّ و نقیض بودن، مخالف بودن چیزی با چیزی (۵۱) شَتّی: پراکنده (۵۲) حِلم: بردباری، شکیبایی (۵۳) طاق و طُرُم: مراد از آن، سر و صدای ظاهری و جلوه و عظمتِ ناپایداری است که عامِ خلق رامفتون می‌دارد. (۵۴) دَه‌روزه: اشاره دارد به ناپایدار بودنِ خوشی‌های دنیوی (۵۵) خَدوک: آشفته، پریشان، گذران (۵۶) دوک: آلتی که با آن نخ می‌ریسند. (۵۷) بُراق: اسب تندرو، مرکب هوشیاری، مَرکَبی که پیامبر در شب معراج بر آن سوار شد. (۵۸) صَعب: سخت و دشوار (۵۹) تَک: تاختن، دویدن، حمله (۶۰) عَبَر کردن: عبور کردن و گذشتن (۶۱) تلقین کردن: تعلیم کردن و پند دادن (۶۲) دنگ: حیران، بیهوش، گیج (۶۳) خدمت رساندن: سلام و تعظیم ابلاغ کردن (۶۴) چَنْدَل: چوب خوشبو و مرغوب صَنْدَل (۶۵) طبله: صندوقچه (۶۶) مأکول: خورده شده (۶۷) نول: منقار (۶۸) چَرَد: بچَرد، چَرا کند (۶۹) لَعَلّ: شاید (۷۰) جَدّ: نصیب، بخت و اقبال (۷۱) خِلعَت: جامۀ دوخته که از طرفِ شخصِ بزرگ به عنوانِ جایزه یا انعام به کسی داده شود. (۷۲) ادرار: مستمرّی (۷۳) فتی: جوانمرد، جوان (۷۴) خِلعت: لباس (۷۵) حَرّ: گرما، حرارت (۷۶) تیه: بیابانِ شن‌زار و بی‌ آب‌ و علف، صحرای تیه بخشی از صحرای سینا است. (۷۷) سَفیه: نادان، بی‌خرد (۷۸) مَحمِل: کجاوه که بر شتر بندند، در اینجا مراد مرکوب است. (۷۹) بر نهد سَرْدیگ: سر دیگ را می گذارد. (۸۰) گُول: ابله، نادان، احمق ----------------------- ********************** تمام اشعار برنامه بر اساس فرمت سایت گنج نما برای جستجوی آسان مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams جان و سر تو که بگو بی‌نفاق در کرم و حسن چرایی تو طاق روی چو خورشید تو بخشش کند روز وصالی که ندارد فراق دل ز همه برکنم از بهر تو بهر وفای تو ببندم نطاق گر تو مرا گویی رو صبر کن باشد تکلیف بمالایطاق سخت بود هجر و فراق ای حبیب خاصه فراقی ز پی اعتناق چون پدر و مادر عقل است و روح هر دو تویی چون شوم ای دوست عاق روم چو در مهر تو آهی کنند دود رسد جانب شام و عراق در تتق سینه عشاق تو ماه‌ رخان قند لبان سیم‌‌ ساق رقص کنان در خضر لطف تو نوش کنان ساغر صدق و وفاق دست‌زنان جمله و گویان به لاغ طاق و طرنبین و طرنبین و طاق مژده کسی را که زرش دزد برد مژده کسی را که دهد زن طلاق خاصه کسی را که جهان را همه ترک کند فرد شود بی‌شقاق لاجرمش عشق کشد پیش‌کش همچو محمد به سحرگه براق بربردش زود براق دلش فوق سماوات رفاع طباق جان و سر تو که بگو باقیش که دهنم بسته شد از اشتیاق هر چه بگفتم کژ و مژ راست کن چونکه مهندس تویی و من مشاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams جان و سر تو که بگو بی‌نفاق در کرم و حسن چرایی تو طاق مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۸۴۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #840 جهد فرعونی چو بی‌توفیق بود هرچه او می‌دوخت آن تفتیق بود مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۵۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4053 نفس و شیطان هر دو یک تن بوده‌اند در دو صورت خویش را بنموده‌اند چون فرشته و عقل که ایشان یک بدند بهر حکمت‌هاش دو صورت شدند مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۶۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 368, Divan e Shams از هر جهتی تو را بلا داد تا بازکشد به بی‌جهاتت گفتی که خمش کنم نکردی می‌خندد عشق بر ثباتت مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۵۵۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #550 چون ز زنده مرده بیرون می‌کند نفس زنده سوی مرگی می‌تند مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۸۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #181 یک زمان کار است بگزار و بتاز کار کوته را مکن بر خود دراز خواه در صد سال خواهی یک زمان این امانت واگزار و وارهان مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱۰۶۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1068 هر که ماند از کاهلی بی‌شکر و صبر او همین داند که گیرد پای جبر هر که جبر آورد خود رنجور کرد تا همان رنجوری‌اش در گور کرد مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #213 زین کمین بی صبر و حزمی کس نجست حزم را خود صبر آمد پا و دست حزم کن از خورد کین زهرین گیاست حزم کردن زور و نور انبیاست کاه باشد کو به هر بادی جهد کوه کی مر باد را وزنی نهد هر طرف غولی همی ‌خواند تو را کای برادر راه خواهی هین بیا ره نمایم همرهت باشم رفیق من قلاووزم در این راه دقیق نی قلاوزست و نی ره داند او یوسفا کم رو سوی آن گرگ‌ خو حزم آن باشد که نفریبد تو را چرب و نوش و دام‌های این سرا که نه چربش دارد و نی نوش او سحر خواند می‌دمد در گوش او مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4672 کرد فضل عشق انسان را فضول زین فزون‌جویی ظلومست و جهول قرآن کریم، سورهٔ احزاب (۳۳)، آیه ۷۲ Quran, Sooreh Al-Ahzaab(#33), Line #72 «إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ ۖ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا.» «ما اين امانت را بر آسمانها و زمين و كوه‌ها عرضه داشتيم، از تحمل آن سرباز زدند و از آن ترسيدند. انسان آن امانت بر دوش گرفت، كه او ستمكار و نادان بود.» مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4675 ظالم‌ست او بر خود و بر جان خود ظلم بین کز عدل‌ها گو می‌برد جهل او مر علم‌ها را اوستاد ظلم او مر عدل‌ها را شد رشاد مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۶۷۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4678 چون به من زنده شود این مرده‌تن جان من باشد که رو آرد به من من کنم او را ازین جان محتشم جان که من بخشم ببیند بخششم جان نامحرم نبیند روی دوست جز همآن جان کاصل او از کوی اوست در دمم قصاب‌وار این دوست را تا هلد آن مغز نغزش پوست را گفت ای جان رمیده از بلا وصل ما را در گشادیم الصلا ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات ای ز هست ما هماره هستی‌ات با تو بی لب این زمان من نو به نو رازهای کهنه گویم می‌شنو ز آنکه آن لب‌ها ازین دم می‌رمد بر لب جوی نهان بر می‌دمد گوش بی‌گوشی درین دم برگشا بهر راز یفعل الله ما یشا قرآن كريم، سوره ابراهيم (۱۴)، آیه ۲۷ Quran, Sooreh Ibrahim (#14), Line #27 «يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الْآخِرَةِ ۖ وَيُضِلُّ اللَّهُ الظَّالِمِينَ ۚ وَيَفْعَلُ اللَّهُ مَا يَشَاءُ» «خدا مؤمنان را به سبب اعتقاد استوارشان در دنيا و آخرت پايدار مى‌دارد. و ظالمان را گمراه مى‌سازد و هر چه خواهد همان مى‌كند.» قرآن كريم، سوره حج (۲۲)، آیه ۱۸ Quran, Sooreh Al-Hajj (#22), Line #18 «أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ وَالشَّمْسُ وَالْقَمَرُ وَالنُّجُومُ وَالْجِبَالُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ وَكَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ ۖ وَكَثِيرٌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذَابُ ۗ وَمَنْ يُهِنِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ مُكْرِمٍ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ» «آيا نديده‌اى كه هر كس در آسمانها و هر كس كه در زمين است و آفتاب و ماه و ستارگان و كوهها و درختان و جنبندگان و بسيارى از مردم خدا را سجده مى‌كنند؟ و بر بسيارى عذاب محقق شده و هر كه را خدا خوار سازد، هيچ كس گراميش نمى‌دارد. زيرا خدا هر چه بخواهد همان مى‌كند.» چون صلای وصل بشنیدن گرفت اندک اندک مرده جنبیدن گرفت نه کم از خاکست کز عشوه صبا سبز پوشد سر بر آرد از فنا کم ز آب نطفه نبود کز خطاب یوسفان زایند رخ چون آفتاب کم ز بادی نیست شد از امر کن در رحم طاوس و مرغ خوش‌سخن قرآن كريم، سوره، بقره (٢)، آيه ١١٧ Quran, Sooreh Al-Baqarah (#2), Line #117 «بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِذَا قَضَىٰ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ» «آفريننده آسمانها و زمين است. چون اراده چيزى كند، مى‌گويد: موجود شو. و آن چيز موجود مى‌شود.» کم ز کوه سنگ نبود کز ولاد ناقه‌يی کآن ناقه ناقه زاد زاد زین همه بگذر نه آن مایه عدم عالمم زاد و بزاید دم به دم بر جهید و بر طپید و شاد شاد یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۲۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #22 هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و جمله عیبی پاک شد مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۲۵۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3259 من غلام آنکه اندر هر رباط خویش را واصل نداند بر سماط بس رباطی که بباید ترک کرد تا به مسکن در رسد یک روز مرد مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۰۵۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1057 گر بروید ور بریزد صد گیاه عاقبت برروید آن کشته اله کشت نو کارید بر کشت نخست این دوم فانی است و آن اول درست کشت اول کامل و بگزیده است تخم ثانی فاسد و پوسیده است مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱۶۲۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1622 چون تو گوشی او زبان نی جنس تو گوشها را حق بفرمود انصتوا مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۶۹۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3692 پس شما خاموش باشید انصتوا تا زبانتان من شوم در گفت و گو مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۴۵۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3456 انصتوا را گوش کن خاموش باش چون زبان حق نگشتی گوش باش مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۱۵۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #3158 گویدش ردوا لعادوا کار توست ای تو اندر توبه و میثاق سست حضرت پروردگار که به سست ایمانیِ چنین بنده‌ای واقف است می‌فرماید: هرگاه تو را به عالمِ اسباب بازگردانم، دوباره مفتونِ همان اسباب و عللِ ظاهری می‌شوی و مرا از یاد می بری. کارِ تو همین است ای بندهٔ توبه شکن و سست عهد. قرآن كريم، سورهٔ انعام (۶)، آيهٔ ٢٨ Quran, Sooreh Al-An’aam (#6), Line #28 « بَلْ بَدَا لَهُمْ مَا كَانُوا يُخْفُونَ مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَوْ رُدُّوا لَعَادُوا لِمَا نُهُوا عَنْهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ.» « بلکه آنچه را که زین پیش پوشیده می داشتند بر آنان آشکار شود، و اگر آنان بدین جهان باز آورده شوند، دوباره بدانچه از آن نهی شده‌اند بازگردند. و البته ایشان‌اند دروغ‌زنان.» لیک من آن ننگرم رحمت کنم رحمتم پرست بر رحمت تنم قرآن كريم، سورهٔ اعراف (۷)، آيهٔ ۱۵۶ Quran, Sooreh Al-A’raaf (#7), Line #156 « وَرَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْءٍ… ؛» « و رحمتِ من (حق تعالی) همهٔ اشیاء را فرا گرفته است… .» مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۴۲۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #423 سایه یزدان بود بنده خدا مرده این عالم و زنده خدا دامن او گیر زوتر بی‌گمان تا رهی در دامن آخرزمان کیف مد الظل نقش اولیاست کو دلیل نور خورشید خداست منظور از آیه کَیْفَ مَدَّ الظِّلَّ ( « چگونه سایه اش را گسترد » ) اینست که ولیّ خدا مظهر کامل خداوند است. و آن سایه، یعنی آن ولیّ خدا دلیل بر نور خداوند است. یعنی او راهنمای مردم به سوی خداوند است. قرآن كريم، سوره فرقان (۲۵)، آيات ۴۵ و ۴۶ Quran, Sooreh Al-Furqaan (#25), Line #45-46 «أَلَمْ تَرَ إِلَىٰ رَبِّكَ كَيْفَ مَدَّ الظِّلَّ وَلَوْ شَاءَ لَجَعَلَهُ سَاكِنًا ثُمَّ جَعَلْنَا الشَّمْسَ عَلَيْهِ دَلِيلًا. ثُمَّ قَبَضْنَاهُ إِلَيْنَا قَبْضًا يَسِيرًا.» «آیا به [قدرت و حکمت] پروردگارت ننگریستی که چگونه سایه را امتداد داد و گستراند؟ و اگر می‌خواست آن را ساکن و ثابت می‌کرد، آن گاه خورشید را برای [شناختن] آن سایه، راهنما [ی انسان ها] قرار دادیم. سپس آن را [با بلند شدنِ آفتاب] اندک اندک به سوی خود بازمی‌گیریم.» اندرین وادی مرو بی این دلیل لا احب الافلین گو چون خلیل قرآن كريم، سوره انعام (۶)، آیه ۷۶ Quran, Sooreh Al-An’aam (#6), Line #76 « فَلَمَّا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ رَأَىٰ كَوْكَبًا ۖ قَالَ هَٰذَا رَبِّي ۖ فَلَمَّا أَفَلَ قَالَ لَا أُحِبُّ الْآفِلِين.» « چون شب او را فروگرفت، ستاره‌اى ديد. گفت: اين است پروردگار من. چون فرو شد، گفت: فرو شوندگان را دوست ندارم.» رو ز سایه آفتابی را بیاب دامن شه شمس تبریزی بتاب مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۴۲۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1425 آنکه او موقوف حال است آدمی‌ست گه بحال افزون و گاهی در کمی‌ست صوفی ابن‌الوقت باشد در مثال لیک صافی فارغ است از وقت و حال حال‌ها موقوف عزم و رای او زنده از نفخ مسیح‌آسای او عاشق حالی نه عاشق بر منی بر امید حال بر من می‌تنی آنکه یک دم کم دمی کامل بود نیست معبود خلیل آفل بود وآنکه آفل باشد و گه آن و این نیست دلبر لااحب‌الآفلین مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۴۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1433 هست صوفی صفاجو ابن وقت وقت را همچون پدر بگرفته سخت هست صافی غرق عشق ذوالجلال ابن کس نی فارغ از اوقات و حال غرقه نوری که او لم یولدست لم یلد لم یولد آن ایزدست قرآن کریم، سوره اخلاص (۱۱۲)، آیه ۳ Quran, Sooreh Al-Ikhlas (#3), Line #112 «لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ.» «نه زاده است و نه زاده شده» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams جان و سر تو که بگو بی‌نفاق در کرم و حسن چرایی تو طاق مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۵۷۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #1572 هست آن عنوان چو اقرار زبان متن نامه سینه را کن امتحان که موافق هست با اقرار تو تا منافق‌وار نبود کار تو مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۳۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #333 گفت پیغمبر که جنت از اله گر همی‌خواهی ز کس چیزی مخواه مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams روی چو خورشید تو بخشش کند روز وصالی که ندارد فراق مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۳۶۹۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #3697 هرچه از وی شاد گردی در جهان از فراق او بیندیش آن زمان زآنچه گشتی شاد بس کس شاد شد آخر از وی جست و همچون باد شد از تو هم بجهد تو دل بر وی منه پیش از آن کو بجهد از وی تو بجه مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 54, Divan e Shams تو دو دیده فروبندی و گویی روز روشن کو زند خورشید بر چشمت که اینک من تو در بگشا مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams دل ز همه برکنم از بهر تو بهر وفای تو ببندم نطاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۶۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 560, Divan e Shams عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود چونکه جمال این بود رسم وفا چرا بود مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۴۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #441 زهد و تقوی را گزیدم دین و کیش زآنکه می‌دیدم اجل را پیش خویش مرگ همسایه مرا واعظ شده کسب و دکان مرا برهم زده چون به آخر فرد خواهم ماندن خو نباید کرد با هر مرد و زن رو بخواهم کرد آخر در لحد آن به آید که کنم خو با احد چو زنخ را بست خواهند ای صنم آن به آید که زنخ کمتر زنم ای به زربفت و کمر آموخته آخرستت جامه نادوخته رو به خاک آریم کز وی رسته‌ایم دل چرا در بی‌وفایان بسته‌ایم عطار، دیوان غزلیات، غزل شمارهٔ ۴۱۸ Poem (Qazal) # 418, Divan e Attar در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ٣٢٠ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #320 صورت نقض وفای ما مباش بی‌وفایی را مکن بیهوده فاش مر سگان را چون وفا آمد شعار رو سگان را ننگ و بدنامی میار بی‌وفایی چون سگان را عار بود بی‌وفایی چون روا داری نمود حق تعالی فخر آورد از وفا گفت من اوفی بعهد غیرنا حضرت حق تعالی، نسبت به خویِ وفاداری، فخر و مباهات کرده و فرموده است: «چه کسی به جز ما، در عهد و پیمان وفادارتر است؟» قرآن کریم، سوره توبه (۹)، آیه ۱۱۱ Quran, Sooreh At-Tawba (#9), Line #111 « وَمَنْ أَوْفَىٰ بِعَهْدِهِ مِنَ اللَّهِ ۚ فَاسْتَبْشِرُوا بِبَيْعِكُمُ الَّذِي بَايَعْتُمْ بِهِ ۚوَذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ.» « و چه كسى بهتر از خدا به عهد خود وفا خواهد كرد؟ بدين خريد و فروخت كه كرده‌ايد شاد باشيد كه كاميابى بزرگى است.» بی‌وفایی دان وفا با رد حق بر حقوق حق ندارد کس سبق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams گر تو مرا گویی رو صبر کن باشد تکلیف بمالایطاق مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۹۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #496 چون نباشد قوتی پرهیز به در فرار لا یطاق آسان بجه مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۲۳۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #2235 سینه را پا ساخت می‌رفت آن حذور از مقام با خطر تا بحر نور مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 308, Divan e Shams گفتی مکن شتاب که آن هست فعل دیو دیو او بود که می‌نکند سوی تو شتاب حدیث «التأنّي مِنَ الله والعجلة مِنَ الشيطان» «درنگ از خداوند و شتاب از شیطان است.» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۳۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 336, Divan e Shams بده یک جام ای پیر خرابات مگو فردا که فی التاخیر آفات مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams سخت بود هجر و فراق ای حبیب خاصه فراقی ز پی اعتناق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۰۲۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2020, Divan e Shams نیست در عالم ز هجران تلخ‌تر هرچه خواهی کن ولیکن آن مکن مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ٢٨٩٣ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #2893 یار شب را روز مهجوری مده جان قربت دیده را دوری مده بعد تو مرگیست با درد و نکال خاصه بعدی که بود بعدالوصال مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams چون پدر و مادر عقل است و روح هر دو تویی چون شوم ای دوست عاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۷۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3072, Divan e Shams تو را چو عقل پدر بوده‌ست و تن مادر جمال روی پدر درنگر اگر پسری مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۱۸۶۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #1862 ز آن جرای روح چون نقصان شود جانش از نقصان آن لرزان شود پس بداند که خطایی رفته است که سمن‌زار رضا آشفته است مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۴۶۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1468 جمله استادان پی اظهار کار نیستی جویند و جای انکسار لاجرم استاد استادان صمد کارگاهش نیستی و لا بود هر کجا این نیستی افزون‌تر است کار حق و کارگاهش آن سر است مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۹۳۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1939 هر کجا دردی دوا آنجا رود هر کجا پستی است آب آنجا دود آب رحمت بایدت رو پست شو وانگهان خور خمر رحمت مست شو رحمت اندر رحمت آمد تا به سر بر یکی رحمت فرو ما ای پسر مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams روم چو در مهر تو آهی کنند دود رسد جانب شام و عراق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۹۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1197, Divan e Shams تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر که به است یک قد خوش ز هزار قامت کوز مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams رقص کنان در خضر لطف تو نوش کنان ساغر صدق و وفاق مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۴۲۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1421 می‏رود از سینه‏ها در سینه‏ها از ره پنهان صلاح و کینه‏ها مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۵۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #252 تزکیه باید گواهان را بدان تزکیه‌ش صدقی که موقوفی بدآن این را بدان که گواه های تو بر صحّتِ ایمانت باید پاک و بی غش باشد، و پاکی و خلوص شاهدان ایمانت همانا صدقی است که تو به آن پای بندی. مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۵۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #255 قول و فعل بی‌تناقض بایدت تا قبول اندر زمان بیش آیدت سعیکم شتی تناقض اندرید روز می‌دوزید شب بر می‌درید تلاش های شما پراکنده و گونه گون است، و شما در دام تناقض گرفتار آمده‌اید. چنانکه مثلا روز می دوزید و شب همان را پاره می کنید. قرآن کریم، سوره لیل (۹۲)، آیه ۴ Quran, Sooreh Al-Lail (#92), Line #4 « إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّىٰ » « كه: همانا كوششهاى شما پراکنده و گونه گون است.» پس گواهی با تناقض کِه شْنَوَد؟ یا مگر حِلمی(۵۲) کُند از لطفِ خَود مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams دست‌زنان جمله و گویان به لاغ طاق و طرنبین و طرنبین و طاق مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۱۰۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1103 خلق را طاق و طرم عاریتی است امر را طاق و طرم ماهیتی است از پی طاق و طرم خواری کشند بر امید عز در خواری خوشند بر امید عز ده‌روزه خدوک گردن خود کرده‌اند از غم چو دوک چون نمی‌آیند اینجا کی منم کاندرین عز آفتاب روشنم مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams مژده کسی را که زرش دزد برد مژده کسی را که دهد زن طلاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۶۸۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1688, Divan e Shams با من به جنگ شد جان گفتا مرا مرنجان گفتم طلاق بستان گفتا بده بدادم مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams لاجرمش عشق کشد پیش‌کش همچو محمد به سحرگه براق بربردش زود براق دلش فوق سماوات رفاع طباق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۸۶۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 862, Divan e Shams قومی که بر براق بصیرت سفر کنند بی ابر و بی‌غبار در آن مه نظر کنند در دانه‌های شهوتی آتش زنند زود وز دامگاه صعب به یک تک عبر کنند مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۶۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #464 مرکب توبه عجایب مرکب است بر فلک تازد به یک لحظه ز پست مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۱۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1313, Divan e Shams هر چه بگفتم کژ و مژ راست کن چونکه مهندس تویی و من مشاق مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۱۰۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 2100, Divan e Shams گر نبود این سخن ز من لایق آنچه آن لایقست تلقین کن مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams هر که درو نیست ازین عشق رنگ نزد خدا نیست به‌جز چوب و سنگ عشق برآورد ز هر سنگ آب عشق تراشید ز آیینه زنگ کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح عشق بزد آتش در صلح و جنگ عشق گشاید دهن از بحرِ دل هر دو جهان را بخورد چون نهنگ عشق چو شیرست نه مکر و نه ریو نیست گهی روبه و گاهی پلنگ چونکه مدد بر مدد آید ز عشق جان برهد از تن تاریک و تنگ عشق ز آغاز همه حیرت است عقل درو خیره و جان گشته دنگ در تبریز است دلم ای صبا خدمت ما را برسان بی‌درنگ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams هر که درو نیست ازین عشق رنگ نزد خدا نیست به‌جز چوب و سنگ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۷۳۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #4732 چندلی را رنگ عودی می‌دهند بر کلوخیمان حسودی می‌دهند پاک آنکه خاک را رنگی دهد هم‌چو کودک‌مان بر آن جنگی دهد مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح عشق بزد آتش در صلح و جنگ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۳۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 538, Divan e Shams گر آتش دل برزند بر مومن و کافر زند صورت همه پران شود گر مرغ معنی پر زند مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams عشق گشاید دهن از بحر دل هر دو جهان را بخورد چون نهنگ عشق چو شیرست نه مکر و نه ریو نیست گهی روبه و گاهی پلنگ چونکه مدد بر مدد آید ز عشق جان برهد از تن تاریک و تنگ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۶۲۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #623 بنگر این کشتی خلقان غرق عشق اژدهایی گشت گویی حلق عشق اژدهایی ناپدید دلربا عقل همچون کوه را او کهربا عقل هر عطار کآگه شد از او طبله‌ها را ریخت اندر آب جو رو کزین جو برنیایی تا ابد لم یکن حقا له کفوا احد قرآن کریم، سوره اخلاص (۱۱۲)، آیه ۴ Quran, Sooreh Al-Ikhlas (#112), Line #4 «وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ» « و نه هيچ كس همتاى اوست.» مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۷۲۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2726 هر چه جز عشقست شد ماکول عشق دو جهان یک دانه پیش نول عشق دانه‌یی مر مرغ را هرگز خورد کاهدان مر اسب را هرگز چرد بندگی کن تا شوی عاشق لعل بندگی کسبی‌ست آید در عمل بنده آزادی طمع دارد ز جد عاشق آزادی نخواهد تا ابد بنده دایم خلعت و ادرارجوست خلعت عاشق همه دیدار دوست درنگنجد عشق در گفت و شنید عشق دریایی‌ست قعرش ناپدید قطره‌های بحر را نتوان شمرد هفت دریا پیش آن بحر است خرد مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۰۳۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3038 گر همان عیبت نبود ایمن مباش بوک آن عیب از تو گردد نیز فاش مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 3056, Divan e Shams قضا که تیر حوادث به تو همی‌انداخت تو را کند به عنایت از آن سپس سپری‏ مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۶۴۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1643 لیک حاضر باش در خود ای فتی تا به خانه او بیابد مر تو را ورنه خلعت را برد او بازپس که نیابیدم به خانه‌ش هیچ‌کس مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۱۷۸۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #1788 همچو قوم موسی اندر حر تیه مانده‌یی بر جای چل سال ای سفیه مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۳۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 1331, Divan e Shams عشق ز آغاز همه حیرت است عقل درو خیره و جان گشته دنگ در تبریز است دلم ای صبا خدمت ما را برسان بی‌درنگ مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۷۴۸ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #3748 پس تو حیران باش بی‌لا و بلی تا ز رحمت پیشت آید محملی چون ز فهم این عجایب کودنی گر بلی گویی تکلف می‌کنی ور بگویی نی زند نی گردنت قهر بر بندد بدآن نی روزنت پس همین حیران و واله باش و بس تا درآید نصر حق از پیش و پس چونک حیران گشتی و گیج و فنا با زبان حال گفتی اهدنا قرآن کریم، سوره حمد (۱)، آیه ۶ Quran, Sooreh Al-Fatiha (#1), Line #6 « اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ.» « ما را به راهِ راست هدايت کن.» مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۲۵۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #3250 حیرت آن مرغ است خاموشت کند برنهد سردیگ و پر جوشت کند مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۱۷۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3174 چون مبارک نیست بر تو این علوم خویشتن گولی کن و بگذر ز شوم چون ملایک گو که لا علم لنا یا الهی غیر ما علمتنا مانند فرشتگان بگو: خداوندا، ما را دانشی نیست جز آنچه خود به ما آموختی. قرآن کریم، سوره بقره (۲)، آیه ۳۲ Quran, Sooreh Al-Baqarah (#2), Line #32 « قَالُوا سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا ۖ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ.» « گفتند: منّزهى تو. ما را جز آنچه خود به ما آموخته‌اى دانشى نيست. تويى داناى حكيم.» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۵۹۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) # 596, Divan e Shams** هر صبح ز سیرانش می‌باشم حیرانش تا جان نشود حیران او روی بننماید هر چیز که می‌بینی در بی‌خبری بینی تا باخبری والله او پرده بنگشاید
Tags 914

Comments

Be the first to comment

Parviz Shahbazi
Ganje Hozour Program #914
برنامه شماره ۹۱۴ گنج حضور
Category:
برنامه های تصویری گنج حضور
برنامه های تصویری ۱۰۰۰ - ۹۰۱
Views: 3,647
Submitted by: , Apr 28 2022

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #916
برنامه شماره ۹۱۶ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #933
برنامه شماره ۹۳۳ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #945
برنامه شماره ۹۴۵ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #936
برنامه شماره ۹۳۶ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #913
برنامه شماره ۹۱۳ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #959
برنامه شماره ۹۵۹ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #917
برنامه شماره ۹۱۷ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #962
برنامه شماره ۹۶۲ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #960
برنامه شماره ۹۶۰ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #950
برنامه شماره ۹۵۰ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #924
برنامه شماره ۹۲۴ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #905
برنامه شماره ۹۰۵ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #986
برنامه شماره ۹۸۶ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #999
برنامه شماره ۹۹۹ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #968
برنامه شماره ۹۶۸ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #925
برنامه شماره ۹۲۵ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #939
برنامه شماره ۹۳۹ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #909
برنامه شماره ۹۰۹ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #937
برنامه شماره ۹۳۷ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #912
برنامه شماره ۹۱۲ گنج حضور

BOOKMARK VIDEO/AUDIO:

حمایت گنج حضور

بیننده عزیز برنامه گنج حضور:

با سلام و احوالپرسی، با تشکر و قدردانی ازشما که این برنامه را تماشا می کنید، از شما تقاضا داریم که عضو خانواده گنج حضور شوید و به هر اندازه که می توانید و می خواهید این برنامه و تلویزیون را ،هر ماهه، حمایت مالی کنید. لطفاً به این امر مهم توجه فرمایید که برای ادامه خدمات فرهنگی این تلویزیون حمایت مالی اشخاصی که از آن استفاده می کنند، ضروری است. این تلویزیون منبع دیگری برای درآمد ندارد. لطفاً تصمیم خود را در این مورد به ایمیل: support@parvizshahbazi.com اطلاع دهید.

در صورت لزوم با ‍پشتیبانی گنج حضور با شماره 001-438-686-7580 تماس بگیرید.

حمایت مالی به روشهای آسان زیر امکان پذیر است:

۱- از طریق کردیت کارت و Paypal

۲- از طریق دادن کردیت کارت خودتان به ما، تا هر ماهه به مقداری که شما می خواهید، بعنوان حق عضویت، چارج شود.

۳- از طریق فرستادن چک به آدرس زیر:

Parviz Shahbazi

P.O. Box 745 Woodland Hills, CA

91365 USA.

۴- از طریق فرستادن پول نقد به حساب بانکی گنج حضور، از تمام نقاط دنیا غیر از ایران، یا واریز (Deposit) کردن از نقاط مختلف آمریکا یا کانادا، به شرح زیر:

WELLS FARGO BANK

6001 Topanga Canyon Blvd
Woodland Hills, CA

91367 USA.

Beneficiary Name: TREASURE OF PRESENCE FOUNDATION, INC.

Account #: 9375957264 Routing: 121000248

Swift #WFBIUS6S