Parviz Shahbazi

Ganje Hozour Program #985

برنامه شماره ۹۸۵ گنج حضور

Currently 3.48/5
1
2
3
4
5

out of 255 votes

Comments (0)

Set Stream Quality

دانلود برنامه با کیفیت بالا دانلود برنامه با کیفیت پایین



Support Ganje Hozour (حمایت از گنج حضور)
Link to this video/audio
Description برنامه شماره ۹۸۵ گنج حضور اجرا: پرویز شهبازی تاریخ اجرا: ۷ نوامبر ۲۰۲۳ - ۱۷ آبان ۱۴۰۲ برای دستیابی به فایل پادکست برنامه ۹۸۵ بر روی این لینک کلیک کنید برای دانلود فایل صوتی برنامه ۹۸۵ با فرمت mp3 بر روی این لینک کلیک کنید. PDF متن نوشته شده برنامه با فرمت PDF متن نوشته شده پیغام‌های تلفنی برنامه با فرمت تمام اشعار این برنامه با فرمت PDF نسخه ریز مناسب پرینت تمام اشعار این برنامه با فرمت PDF نسخه درشت خوانش تمام ابیات این برنامه - فایل صوتی خوانش تمام ابیات این برنامه - فایل تصویری برای دستیابی به اطلاعات مربوط به جبران مالی‌ بر روی این لینک کلیک کنید. مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار؟ که رختِ عمر ز که باز می‌برد طرّار(۱)؟ چرا ز خواب و ز طرّار می‌نیازاری؟ چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار؟ تو را هر آنکه بیازرد، شیخ و واعظِ توست که نیست مهرِ جهان را چو نقشِ آب قرار یکی همیشه همی‌گفت راز با خانه مشو خراب به ناگه، مرا بکن اِخبار(۲) شبی به ناگه خانه بر او فرود آمد چه گفت؟ گفت: کجا شد وصیّتِ بسیار؟ نگفتمت خبرم کن تو پیش از افتادن؟ که چاره سازم من با عیالِ خود به فرار خبر نکردی ای خانه، کو حقِ صحبت؟ فروفتادی و کشتی مرا به زاری زار جواب گفت مر او را فَصیح(۳) آن خانه که چند چند خبر کردمت به لیل و نَهار(۴) بدان طرف که دهان را گشادمی به شکاف که قوّتم برسیده‌ست، وقت شد، هُش دار همی‌زدی به دهانم ز حرص مشتی گِل شکاف‌ها همه بستی سراسرِ دیوار ز هر کجا که گشادم دهان، فروبستی نَهِشتی‌ام(۵) که بگویم، چه گویم؟ ای معمار بدان که خانه تنِ توست و رنج‌ها چو شکاف شکافِ رنج به دارو گرفتی ای بیمار مثالِ کاه و گل است آن مُزَوَّره(۶) و معجون هلا تو کاه‌گل اندر شکاف می‌افشار دهان گشاید تن تا بگویدت: رفتم طبیب آید و بندد بر او رهِ گفتار خمارِ دردِ سرت از شرابِ مرگ شناس مده شرابِ بنفشه، بهل شرابِ انار وگر دهی تو به عادت دهش که روپوش است چه روی پوشی زان کاوست عالِمُ الاَسرار؟ بخور شرابِ اِنابَت(۷)، بساز قرصِ وَرَع(۸) ز توبه ساز تو معجون، غذا ز استغفار بگیر نبض دل و دینِ خود، ببین چونی نگاه کن تو به قارورهٔ(۹) عمل یک بار به حق گریز که آبِ حیات او دارد تو زینهار(۱۰) از او خواه هر نَفَس، زنهار(۱۱) اگر کسی‌ات بگوید که: خواست فایده نیست بگو که: خواست از او خاست، چون بُوَد بی‌کار؟ مرید چیست؟ به تازی(۱۲) مرید خواهنده مرید از آنِ مرادست و صید از آنِ شکار اگر نخواست مرا پس چرام خواهان کرد؟ که زرد کرد رخم را فراقِ آن رخسار وگر نه غمزهٔ او زد به تیغِ عشق مرا چراست این دلِ من خون و چشمِ من خونبار؟ خزان مریدِ بهارست زرد و آه کنان نه عاقبت به سرِ او رسید شیخِ بهار؟ چو زنده گشت مریدِ بهار و مرده نماند مریدِ حق ز چه مانَد میانِ ره مردار؟ به سویِ باغ بیا و جزایِ فعل ببین شکوفه لایقِ هر تخمِ پاک در اظهار چو واعظانِ خُضَرکِسوهٔ(۱۳) بهار، ای جان زبانِ حال گشا و خموش باش ای یار (۱) طرّار: دزد (۲) اِخبار: خبر دادن، آگاه کردن (۳) فَصیح: ویژگی کسی که خوب سخن بگوید و کلامش بدون ابهام باشد. (۴) لیل و نَهار: شب و روز (۵) هِشتَن: گذاشتن، رها کردن (۶) مُزَوَّره: غذایی که برای بیمار سازند که در واقع برای فریب بیمار است. (۷) اِنابَت: توبه (۸) وَرَع: پرهیزکاری، پارسایی (۹) قاروره: نمونهٔ ادرار (۱۰) زینهار: پناه خواستن (۱۱) زنهار: آگاه باش (۱۲) تازی: عربی (۱۳) خُضَرکِسوه: سبزپوش، سبز لباس ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار؟ که رختِ عمر ز که باز می‌برد طرّار؟ چرا ز خواب و ز طرّار می‌نیازاری؟ چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار؟ تو را هر آنکه بیازرد، شیخ و واعظِ توست که نیست مهرِ جهان را چو نقشِ آب قرار مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۸۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #186, Divan e Shams و آن کس که کس بُوَد او، ناخورده و چشیده گَه می‌گزد زبان را، گَه می‌زند دهان را مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۳۲۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1324 چون به قعرِ خویِ خود اندر رسی پس بدانی کز تو بود آن ناکسی‌‌ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۲۵۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #257 صد هزار ابلیسِ لاحَوْل آر بین آدما، ابلیس را در مار بین‏ دَم دهد(۱۴) گوید تو را: ای جان و دوست تا چو قصّابی کَشَد از دوست، پوست دَم دهد، تا پوستت بیرون کَشَد وایِ او کز دشمنان، اَفیون چَشَد سَر نهد بر پایِ تو، قصّابْ‏وار دَم دهد تا خونْت ریزد زارِ زار همچو شیری، صَیدِ خود را خویش کُن ترکِ عِشوهٔ اجنبیّ و، خویش کُن‏ همچو خادم دان مُراعاتِ خَسان بی‏‌کسی بهتر، ز عِشوهٔ‏ ناکَسان‏ در زمین مردمان، خانه مکُن کارِ خود کن، کارِ بیگانه مکُن‏ کیست بیگانه؟ تنِ خاکیِّ تو کز برایِ اوست غمناکیِّ تو تا تو تن را چرب و شیرین می‏دهی جوهرِ خود را نبینی فَرْبِهی‏ (۱۴) دَم دادن: دمیدن، افسون خواندن بر مار، در اینجا یعنی فریب دادن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۶۳۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #637 این سزایِ آن که شد یارِ خَسان یا کسی کرد از برایِ ناکسان مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۶۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1633 تا بجویند اصلِ آن را این خَسان خود برین قانع شدند این ناکَسان سعدی، گلستان، باب اول، در سیرت پادشاهان Sa'adi Poem, Golestan, Chapter 1, The Manners of Kings بنی‌آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند چو عضوی به درد آوَرَد روزگار دگر عضوها را نمانَد قرار تو کز مِحنَتِ(۱۵) دیگران بی‌غمی نشاید که نامت نهند آدمی (۱۵) مِحنَت: رنج ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۱۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3214 علّتی بتّر ز پندارِ کمال نیست اندر جانِ تو ای ذُودَلال(۱۶) (۱۶) ذُودَلال: صاحبِ ناز و کرشمه ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۴۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3240 کرده حق ناموس را صد من حَدید(۱۷) ای بسی بسته به بندِ ناپدید (۱۷) حَدید: آهن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۱۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3219 در تگِ جو هست سِرگین ای فَتیٰ(۱۸) گرچه جو صافی نماید مر تو را (۱۸) فَتیٰ: جوان، جوانمرد ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۲۶۷۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #2670 حکمِ حق گسترد بهرِ ما بِساط(۱۹) که بگویید از طریقِ انبساط (۱۹) بِساط: هر چیز گستردنی مانند فرش و سفره ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۱۳۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1130 چون ملایک، گوی: لا عِلْمَ لَنا تا بگیرد دستِ تو عَلَّمْتَنا مانند فرشتگان بگو: «ما را دانشی نیست.» تا «جز آنچه به ما آموختی.» دستِ تو را بگیرد. قرآن کریم، سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۳۲ Quran, Al-Baqarah(#2), Line #32 «قَالُوا سُبْحَانَکَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا ۖ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ.» «گفتند: منّزهى تو. ما را جز آنچه خود به ما آموخته‌اى دانشى نيست. تويى داناى حكيم.» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۴۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1344, Divan e Shams دم او جان دَهَدَت رو ز نَفَخْتُ(۲۰) بپذیر کارِ او کُنْ فَیکون‌ است نه موقوفِ علل (۲۰) نَفَخْتُ: دمیدم ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۸۲۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1829, Divan e Shams گفتم دوش عشق را: ای تو قرین و یارِ من هیچ مباش یک نَفَس غایب از این کنارِ من مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۶۳۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2636 از قَرین بی ‌قول و گفت‌وگویِ او خو بدزدد دل نهان از خویِ او مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۴۲۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1421 می‌رود از سینه‌ها در سینه‌ها از رهِ پنهان، صلاح و کینه‌ها مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۸۵۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #4856 گرگِ درّنده‌ست نفسِ بَد، یقین چه بهانه می‌نهی بر هر قرین؟ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۵۱۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3514 بر قرینِ خویش مَفزا در صِفت کآن فراق آرد یقین در عاقبت مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۱۹۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #3196 تا کنی مر غیر را حَبْر(۲۱) و سَنی(۲۲) خویش را بدخُو و خالی می‌کنی (۲۱) حَبر: دانشمند، دانا (۲۲) سَنی: رفیع، بلند مرتبه ------------ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۵۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #151 مردهٔ خود را رها کرده‌ست او مردهٔ بیگانه را جوید رَفو مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۴۷۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #479 دیده آ، بر دیگران، نوحه‌گری مدّتی بنشین و، بر خود می‌گِری مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۲۳۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #2235 در گویّ(۲۳) و در چَهی ای قَلتَبان(۲۴) دست وادار از سِبالِ(۲۵) دیگران چون به بُستانی رسی زیبا و خَوش بعد از آن دامانِ خَلقان گیر و کَش ای مُقیمِ حبسِ چار و پنج و شَش نغزجایی، دیگران را هم بکَش (۲۳) گَو: گودال (۲۴) قَلتَبان: بی‌حمیّت، بی‌غیرت (۲۵) سِبال: سبیل ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۴۰۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #409 هر که بیدار است، او در خواب‌تر هست بیداریش، از خوابش بَتَر چون به حق بیدار نَبْوَد جانِ ما هست بیداری، چو در بندانِ(۲۶) ما جان، همه روز از لگدکوبِ(۲۷) خیال وز زیان و سود، وز خوفِ زوال نی صفا می‌‌مانَدَش، نی لطف و فَر نی به سویِ آسمان، راهِ سفر خفته آن باشد که او از هر خیال دارد اومید و کند با او مَقال(۲۸)‌‌ دیو را چون حُور بیند او به خواب پس ز شهوت ریزد او با دیو، آب‌‌ چونکه تخمِ نسلِ او در شوره ریخت او به خویش آمد، خیال از وی گریخت‌‌ ضعفِ سَر بیند از آن و تن پلید آه از آن نقشِ پدیدِ ناپدید مرغ، بر بالا پَران و سایه‌‌اش می‌‌دود بر خاک، پَرّان مرغ‌وَش‌‌ ابلهی، صیّادِ آن سایه شود می‌‌دود چندانکه بی‌‌مایه شود بی‌‌خبر کآن عکسِ آن، مرغِ هواست بی‌‌خبر که اصلِ آن سایه کجاست‌‌ تیر اندازد به سویِ سایه او تَرْکَشَش(۲۹) خالی شود از جستجو تَرکَشِ عمرش تهی شد، عُمر رفت از دویدن در شکارِ سایه، تَفْت‌‌(۳۰) سایهٔ یزدان چو باشد دایه‌‌اش(۳۱) وارهانَد از خیال و سایه‌‌اش‌‌ سایهٔ‌‌ یزدان(۳۲) بود بندهٔ خدا مردهٔ این عالم و زندهٔ خدا دامنِ او گیر زودتر بی‌‌گُمان تا رهی در دامنِ آخِرزمان‌‌ (۲۶) در بندان: عملِ بستنِ در، در محاصره ماندن، مجازاً بسته شدن راهِ وصول به حق (۲۷) لگدکوب: لگدکوبی، مجازاً رنج و‌ آفت (۲۸) مَقال‌‌: گفتار و گفتگو (۲۹) تَرْکَش: تیردان، جعبه ای که جنگاوران در آن تیر می‌نهادند و با خود حمل می‌کردند. (۳۰) تَفْت: گرم، سوزان، شتابان (۳۱) دایه: زنی که طفل را با شیر خود پرورش دهد. (۳۲) سایهٔ‌‌ یزدان: کنایه از ولیِّ خداست. ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۴۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #43, Divan e Shams بندهٔ آنم که مرا، بی‌گنه آزرده کند چون صفتی دارد از آن مه که بیازرد مرا مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۰۲۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #2021, Divan e Shams کاروان رفت و تو غافل خفته‌ای در زیانی، در زیانی، در زیان مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۹۱۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1911 مصطفی فرمود: گر گویم به راست شرحِ آن دشمن که در جانِ شماست زَهره‌های پُردلان(۳۳) هم بَردَرَد نه رَوَد ره، نه غمِ کاری خَورَد (۳۳) پُردل: شجاع، دلیر، دلاور، باجرئت ------------ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۵۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4053 نَفْس و شیطان، هر دو یک‌ تن بوده‌اند در دو صورت خویش را بنموده‌اند چون فرشته و عقل، که ایشان یک بُدند بهر حکمت‌هاش دو صورت شدند دشمنی داری چنین در سِرِّ خویش مانعِ عقل‌ست و، خصمِ جان و کیش مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۶۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4063 گرنه نَفْس از اندرون راهت زدی رهزنان را بر تو دستی کی بُدی؟ زان عَوانِ(۳۴) مُقتَضی(۳۵) که شهوت است دل اسیرِ حرص و آز و آفت است زان عَوانِ سِرّ، شدی دزد و تباه تا عوانان را به قهرِ توست راه در خبر بشنو تو این پندِ نکو بَیْنَ جَنْبَیْکُمْ لَکُمْ اَعْدی عَدُو تو این اندرز خوب را که در یکی از احادیث شریف آمده بشنو و به آن عمل کن: «سرسخت ترین دشمن شما در درون شماست». حدیث «اَعْدی' عَدُوَّکَ نَفْسُكَ الَّتی بَینَ جَنْبَیْكَ» «سرسخت ترين دشمن تو، نفس تو است كه در ميان دو پهلویت (درونت) جا دارد.» طُمطراقِ(۳۶) این عدو مشنو، گریز کو چو ابلیس است در لَجّ و ستیز بر تو او، از بهرِ دنیا و نبرد آن عذابِ سَرمَدی(۳۷) را سهل کرد چه عجب گر مرگ را آسان کند او ز سِحرِ خویش، صد چندان کند (۳۴) عَوان: مأمور (۳۵) مُقتَضی: خواهش‌گر (۳۶) طُمطراق: سروصدا، نمایشِ شکوه و جلال، آوازه، خودنمایی (۳۷) سَرمَدی: همیشگی، جاودانه ------------ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۰۶۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2063 تا به دیوارِ بلا نآید سَرش نشنود پندِ دل آن گوشِ کرش مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ١۵٢١ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1521 این جفایِ خلق با تو در جهان گر بدانی، گنجِ زر آمد نهان مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۴۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1042 قُلْ(۳۸) اَعُوذَت(۳۹) خوانْد باید کِای اَحَد هین ز نَفّاثات(۴۰)، افغان وَز عُقَد(۴۱) در اینصورت باید سوره قُل اَعوذُ را بخوانی و بگویی که ای خداوند یگانه، به فریاد رس از دست این دمندگان و این گره‌ها. می‌دمند اندر گِرِه آن ساحرات اَلْغیاث(۴۲) اَلْمُستغاث(۴۳) از بُرد و مات آن زنان جادوگر در گره‌های افسون می‌دمند. ای خداوندِ دادرس به فریادم رس از غلبهٔ دنیا و مقهور شدنم به دست دنیا. (۳۸) قُلْ: بگو (۳۹) اَعُوذُ: پناه می‌برم (۴۰) نَفّاثات: بسیار دمنده (۴۱) عُقَد: جمعِ عقده، گره‌ها (۴۲) اَلْغیاث: کمک، فریادرسی (۴۳) اَلْمُستغاث: فریادرس، از نام‌های خداوند ------------ مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۸۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #283 چون ز عطرِ وَحی کژ گشتند و گُم بُد فَغانْشان که تَطَیَّرْنَا بِکُمْ از آن رو كه حق‌ستيزان از بوی دلاویز وحی و رایحه جان‌بخش الهی گمراه و منحرف شدند، فریاد برداشتند که: ما به شما فال بد می‌زنیم. قرآن کریم، سورهٔ یس (۳۶)، آیهٔ ۱۸ Quran, Yaseen(#36), Line #18 «قَالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنَا بِكُمْ ۖ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَلَيَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ.» «گفتند: ما شما را به فال بد گرفته‌ايم. اگر بس نكنيد سنگسارتان خواهيم كرد و شما را از ما شكنجه‌اى سخت خواهد رسيد.» رنج و بیماری‌ست ما را این مقال نیست نیکو وَعْظتان ما را به فال گر بیآغازید نُصْحی(۴۴) آشکار ما کنیم آن دَم شما را سنگسار ما به لَغْو(۴۵) و لَهْو(۴۶)، فربه گشته‌ایم در نصیحت خویش را نَسْرِشته‌ایم هست قُوتِ ما دروغ و لاف و لاغ(۴۷) شورشِ معده‌ست ما را زین بَلاغ(۴۸) رنج را صدتُو و افزون می‌کنید عقل را دارو به اَفْیُون(۴۹) می‌کنید (۴۴) نُصْح: پند دادن، پند و اندرز (۴۵) لَغْو: باطل، بی فایده (۴۶) لَهو: بازی ‌کردن، سرگرمی (۴۷) لاغ: بازی، شوخی، مسخرگی (۴۸) بَلاغ: پیام‌رسانی (۴۹) اَفیون: تریاک ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams ز هر کجا که گشادم دهان، فروبستی نَهِشتی‌ام که بگویم، چه گویم؟ ای معمار مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #3055, Divan e Shams تو همچو وادیِ(۵۰) خشکی و ما چو بارانی تو همچو شهرِ خرابی و ما چو معماری (۵۰) وادی: بیابان ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار؟ که رختِ عمر ز که باز می‌برد طرّار؟ مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۳۱۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #3316 از سخن‌گو‌یی مجو‌یید ارتفاع(۵۱) منتظر را بِهْ ز گفتن، استماع(۵۲) منصبِ تعلیم نو‌عِ شهو‌ت است هر خیالِ شهو‌تی در رَه بُت است (۵۱) ارتفاع: بالا رفتن، والایی و رفعت جُستن (۵۲) استماع: شنیدن، گوش دادن ------------ مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۲۵۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1252 باغبان را خار چون در پای، رفت دزد، فرصت یافت کالا بُرد تَفْت‌‌ چون ز حیرت رَست، باز آمد به راه دید بُرده دزد، رخت از کارگاه‌‌ رَبَّنٰا اِنّٰا ظَلَمْنٰا(۵۳) گفت و آه یعنی آمد ظُلْمت و گُم گشت راه‌‌ (۵۳) رَبَّنٰا اِنّٰا ظَلَمْنٰا: پروردگارا، همانا ما به خودمان ظلم کردیم. ------------ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز خواب و ز طرّار می‌نیازاری؟ چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار؟ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1033 دیده‌یی کاندر نُعاسی(۵۴) شد پدید کِی توانَد جز خیال و نیست دید؟ (۵۴) نُعاس: چُرت، در اینجا مطلقاً به معنی خواب ------------ مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۴۱۰۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #4100 خواب چون در می‌رمد از بیمِ دلق خوابِ نسیان(۵۵) کی بُوَد با بیمِ حَلق؟ لٰاتُؤاخِذ اِنْ نَسینا، شد گواه که بُوَد نسیان به وجهی هم گناه زآنکه استکمالِ تعظیم او نکرد ورنه نسیان در نیاوردی نبرد قرآن کریم، سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۲۸۶ Quran, Al-Baqarah(#2), Line #286 «… رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا… .» «… اى پروردگار ما، اگر فراموش كرده‌ايم يا خطايى كرده‌ايم، ما را بازخواست مكن … .» (۵۵) نسیان: فراموشی ------------------------- مجموع لغات: (۱) طرّار: دزد (۲) اِخبار: خبر دادن، آگاه کردن (۳) فَصیح: ویژگی کسی که خوب سخن بگوید و کلامش بدون ابهام باشد. (۴) لیل و نَهار: شب و روز (۵) هِشتَن: گذاشتن، رها کردن (۶) مُزَوَّره: غذایی که برای بیمار سازند که در واقع برای فریب بیمار است. (۷) اِنابَت: توبه (۸) وَرَع: پرهیزکاری، پارسایی (۹) قاروره: نمونهٔ ادرار (۱۰) زینهار: پناه خواستن (۱۱) زنهار: آگاه باش (۱۲) تازی: عربی (۱۳) خُضَرکِسوه: سبزپوش، سبز لباس (۱۴) دَم دادن: دمیدن، افسون خواندن بر مار، در اینجا یعنی فریب دادن (۱۵) مِحنَت: رنج (۱۶) ذُودَلال: صاحبِ ناز و کرشمه (۱۷) حَدید: آهن (۱۸) فَتیٰ: جوان، جوانمرد (۱۹) بِساط: هر چیز گستردنی مانند فرش و سفره (۲۰) نَفَخْتُ: دمیدم (۲۱) حَبر: دانشمند، دانا (۲۲) سَنی: رفیع، بلند مرتبه (۲۳) گَو: گودال (۲۴) قَلتَبان: بی‌حمیّت، بی‌غیرت (۲۵) سِبال: سبیل (۲۶) در بندان: عملِ بستنِ در، در محاصره ماندن، مجازاً بسته شدن راهِ وصول به حق (۲۷) لگدکوب: لگدکوبی، مجازاً رنج و‌ آفت (۲۸) مَقال‌‌: گفتار و گفتگو (۲۹) تَرْکَش: تیردان، جعبه ای که جنگاوران در آن تیر می‌نهادند و با خود حمل می‌کردند. (۳۰) تَفْت: گرم، سوزان، شتابان (۳۱) دایه: زنی که طفل را با شیر خود پرورش دهد. (۳۲) سایهٔ‌‌ یزدان: کنایه از ولیِّ خداست. (۳۳) پُردل: شجاع، دلیر، دلاور، باجرئت (۳۴) عَوان: مأمور (۳۵) مُقتَضی: خواهش‌گر (۳۶) طُمطراق: سروصدا، نمایشِ شکوه و جلال، آوازه، خودنمایی (۳۷) سَرمَدی: همیشگی، جاودانه (۳۸) قُلْ: بگو (۳۹) اَعُوذُ: پناه می‌برم (۴۰) نَفّاثات: بسیار دمنده (۴۱) عُقَد: جمعِ عقده، گره‌ها (۴۲) اَلْغیاث: کمک، فریادرسی (۴۳) اَلْمُستغاث: فریادرس، از نام‌های خداوند (۴۴) نُصْح: پند دادن، پند و اندرز (۴۵) لَغْو: باطل، بی فایده (۴۶) لَهو: بازی ‌کردن، سرگرمی (۴۷) لاغ: بازی، شوخی، مسخرگی (۴۸) بَلاغ: پیام‌رسانی (۴۹) اَفیون: تریاک (۵۰) وادی: بیابان (۵۱) ارتفاع: بالا رفتن، والایی و رفعت جُستن (۵۲) استماع: شنیدن، گوش دادن (۵۳) رَبَّنٰا اِنّٰا ظَلَمْنٰا: پروردگارا، همانا ما به خودمان ظلم کردیم. (۵۴) نُعاس: چُرت، در اینجا مطلقاً به معنی خواب (۵۵) نسیان: فراموشی ---------------------------- ********************** تمام اشعار برنامه بر اساس فرمت سایت گنج نما برای جستجوی آسان مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار که رخت عمر ز که باز می‌برد طرار چرا ز خواب و ز طرار می‌نیازاری چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار تو را هر آنکه بیازرد شیخ و واعظ توست که نیست مهر جهان را چو نقش آب قرار یکی همیشه همی‌گفت راز با خانه مشو خراب به ناگه مرا بکن اخبار شبی به ناگه خانه بر او فرود آمد چه گفت گفت کجا شد وصیت بسیار نگفتمت خبرم کن تو پیش از افتادن که چاره سازم من با عیال خود به فرار خبر نکردی ای خانه کو حقِ صحبت فروفتادی و کشتی مرا به زاری زار جواب گفت مر او را فصیح آن خانه که چند چند خبر کردمت به لیل و نهار بدان طرف که دهان را گشادمی به شکاف که قوتم برسیده‌ست وقت شد هش دار همی‌زدی به دهانم ز حرص مشتی گل شکاف‌ها همه بستی سراسر دیوار ز هر کجا که گشادم دهان فروبستی نهشتی‌ام که بگویم چه گویم ای معمار بدان که خانه تن توست و رنج‌ها چو شکاف شکاف رنج به دارو گرفتی ای بیمار مثال کاه و گل است آن مزوره و معجون هلا تو کاه‌گل اندر شکاف می‌افشار دهان گشاید تن تا بگویدت رفتم طبیب آید و بندد بر او ره گفتار خمار درد سرت از شراب مرگ شناس مده شراب بنفشه بهل شراب انار وگر دهی تو به عادت دهش که روپوش است چه روی پوشی زان کاوست عالم الاسرار بخور شراب انابت بساز قرص ورع ز توبه ساز تو معجون غذا ز استغفار بگیر نبض دل و دین خود ببین چونی نگاه کن تو به قاروره عمل یک بار به حق گریز که آب حیات او دارد تو زینهار از او خواه هر نفس زنهار اگر کسی‌ات بگوید که خواست فایده نیست بگو که خواست از او خاست چون بود بی‌کار مرید چیست به تازی مرید خواهنده مرید از آن مرادست و صید از آن شکار اگر نخواست مرا پس چرام خواهان کرد که زرد کرد رخم را فراق آن رخسار وگر نه غمزه او زد به تیغ عشق مرا چراست این دل من خون و چشم من خونبار خزان مرید بهارست زرد و آه کنان نه عاقبت به سر او رسید شیخ بهار چو زنده گشت مرید بهار و مرده نماند مرید حق ز چه ماند میان ره مردار به سوی باغ بیا و جزای فعل ببین شکوفه لایق هر تخم پاک در اظهار چو واعظان خضرکسوه بهار ای جان زبان حال گشا و خموش باش ای یار مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار که رخت عمر ز که باز می‌برد طرار چرا ز خواب و ز طرار می‌نیازاری چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار تو را هر آنکه بیازرد شیخ و واعظ توست که نیست مهر جهان را چو نقش آب قرار مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۸۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #186, Divan e Shams و آن کس که کس بود او ناخورده و چشیده گه می‌گزد زبان را گه می‌زند دهان را مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۳۲۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1324 چون به قعر خوی خود اندر رسی پس بدانی کز تو بود آن ناکسی‌‌ مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۲۵۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #257 صد هزار ابلیس لاحول آر بین آدما ابلیس را در مار بین‏ دم دهد گوید تو را ای جان و دوست تا چو قصابی کشد از دوست پوست دم دهد تا پوستت بیرون کشد وای او کز دشمنان افیون چشد سر نهد بر پای تو قصابوار دم دهد تا خونت ریزد زار زار همچو شیری صید خود را خویش کن ترک عشوه اجنبی و خویش کن‏ همچو خادم دان مراعات خسان بی‏‌کسی بهتر ز عشوه ناکسان‏ در زمین مردمان خانه مکن کار خود کن کار بیگانه مکن‏ کیست بیگانه تن خاکی تو کز برای اوست غمناکی تو تا تو تن را چرب و شیرین می‏دهی جوهر خود را نبینی فربهی‏ مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۶۳۷ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #637 این سزای آن که شد یار خسان یا کسی کرد از برای ناکسان مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۶۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1633 تا بجویند اصل آن را این خسان خود برین قانع شدند این ناکسان سعدی، گلستان، باب اول، در سیرت پادشاهان Sa'adi Poem, Golestan, Chapter 1, The Manners of Kings بنی‌آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار تو کز محنت دیگران بی‌غمی نشاید که نامت نهند آدمی مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۱۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3214 علتی بتر ز پندار کمال نیست اندر جان تو ای ذودلال مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۴۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3240 کرده حق ناموس را صد من حدید ای بسی بسته به بند ناپدید مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۳۲۱۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #3219 در تگ جو هست سرگین ای فتی گرچه جو صافی نماید مر تو را مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۲۶۷۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #2670 حکم حق گسترد بهر ما بساط که بگویید از طریق انبساط مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۱۱۳۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #1130 چون ملایک گوی لا علم لنا تا بگیرد دست تو علمتنا مانند فرشتگان بگو ما را دانشی نیست تا جز آنچه به ما آموختی دست تو را بگیرد قرآن کریم، سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۳۲ Quran, Al-Baqarah(#2), Line #32 «قَالُوا سُبْحَانَکَ لَا عِلْمَ لَنَا إِلَّا مَا عَلَّمْتَنَا ۖ إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ.» «گفتند: منّزهى تو. ما را جز آنچه خود به ما آموخته‌اى دانشى نيست. تويى داناى حكيم.» مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۳۴۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1344, Divan e Shams دم او جان دهدت رو ز نفخت بپذیر کار او کن فیکون‌ است نه موقوف علل مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۸۲۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1829, Divan e Shams گفتم دوش عشق را ای تو قرین و یار من هیچ مباش یک نفس غایب از این کنار من مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۶۳۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2636 از قرین بی ‌قول و گفت‌وگوی او خو بدزدد دل نهان از خوی او مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۴۲۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1421 می‌رود از سینه‌ها در سینه‌ها از ره پنهان صلاح و کینه‌ها مولوی، مثنوی، دفتر ششم، بیت ۴۸۵۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #6, Line #4856 گرگ درنده‌ست نفس بد یقین چه بهانه می‌نهی بر هر قرین مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۳۵۱۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #3514 بر قرین خویش مفزا در صفت کآن فراق آرد یقین در عاقبت مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۳۱۹۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #3196 تا کنی مر غیر را حبر و سنی خویش را بدخو و خالی می‌کنی مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۵۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #151 مرده خود را رها کرده‌ست او مرده بیگانه را جوید رفو مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۴۷۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #479 دیده آ بر دیگران نوحه‌گری مدتی بنشین و بر خود می‌گری مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۲۲۳۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #2235 در گوی و در چهی ای قلتبان دست وادار از سبال دیگران چون به بستانی رسی زیبا و خوش بعد از آن دامان خلقان گیر و کش ای مقیم حبس چار و پنج و شش نغزجایی دیگران را هم بکش مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۴۰۹ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #409 هر که بیدار است او در خواب‌تر هست بیداریش از خوابش بتر چون به حق بیدار نبود جان ما هست بیداری چو در بندان ما جان همه روز از لگدکوب خیال وز زیان و سود وز خوف زوال نی صفا می‌‌ماندش نی لطف و فر نی به سوی آسمان راه سفر خفته آن باشد که او از هر خیال دارد اومید و کند با او مقال دیو را چون حور بیند او به خواب پس ز شهوت ریزد او با دیو آب‌‌ چونکه تخم نسل او در شوره ریخت او به خویش آمد خیال از وی گریخت‌‌ ضعف سر بیند از آن و تن پلید آه از آن نقش پدید ناپدید مرغ بر بالا پران و سایه‌‌اش می‌‌دود بر خاک پران مرغ‌وش‌‌ ابلهی صیاد آن سایه شود می‌‌دود چندانکه بی‌‌مایه شود بی‌‌خبر کآن عکس آن مرغ هواست بی‌‌خبر که اصل آن سایه کجاست‌‌ تیر اندازد به سوی سایه او ترکشش خالی شود از جستجو ترکش عمرش تهی شد عمر رفت از دویدن در شکار سایه تفت‌‌ سایه یزدان چو باشد دایه‌‌اش وارهاند از خیال و سایه‌‌اش‌‌ سایه یزدان بود بنده خدا مرده این عالم و زنده خدا دامن او گیر زودتر بی‌‌گمان تا رهی در دامن آخرزمان‌‌ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۴۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #43, Divan e Shams بنده آنم که مرا بی‌گنه آزرده کند چون صفتی دارد از آن مه که بیازرد مرا مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۲۰۲۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #2021, Divan e Shams کاروان رفت و تو غافل خفته‌ای در زیانی در زیانی در زیان مولوی، مثنوی، دفتر دوم، بیت ۱۹۱۱ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #2, Line #1911 مصطفی فرمود گر گویم به راست شرح آن دشمن که در جان شماست زهره‌های پردلان هم بردرد نه رود ره نه غم کاری خورد مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۵۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4053 نفس و شیطان هر دو یک‌ تن بوده‌اند در دو صورت خویش را بنموده‌اند چون فرشته و عقل که ایشان یک بدند بهر حکمت‌هاش دو صورت شدند دشمنی داری چنین در سر خویش مانع عقل‌ست و خصم جان و کیش مولوی، مثنوی، دفتر سوم، بیت ۴۰۶۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #3, Line #4063 گرنه نفس از اندرون راهت زدی رهزنان را بر تو دستی کی بدی زان عوان مقتضی که شهوت است دل اسیر حرص و آز و آفت است زان عوان سر شدی دزد و تباه تا عوانان را به قهر توست راه در خبر بشنو تو این پند نکو بین جنبیکم لکم اعدی عدو تو این اندرز خوب را که در یکی از احادیث شریف آمده بشنو و به آن عمل کن سرسخت ترین دشمن شما در درون شماست حدیث «اَعْدی' عَدُوَّکَ نَفْسُكَ الَّتی بَینَ جَنْبَیْكَ» «سرسخت ترين دشمن تو، نفس تو است كه در ميان دو پهلویت (درونت) جا دارد.» طمطراق این عدو مشنو گریز کو چو ابلیس است در لج و ستیز بر تو او از بهر دنیا و نبرد آن عذاب سرمدی را سهل کرد چه عجب گر مرگ را آسان کند او ز سحر خویش صد چندان کند مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۲۰۶۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #2063 تا به دیوار بلا نآید سرش نشنود پند دل آن گوش کرش مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ١۵٢١ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1521 این جفای خلق با تو در جهان گر بدانی گنج زر آمد نهان مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۴۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1042 قل اعوذت خواند باید کای احد هین ز نفاثات افغان وز عقد در اینصورت باید سوره قل اعوذ را بخوانی و بگویی که ای خداوند یگانه به فریاد رس از دست این دمندگان و این گره‌ها می‌دمند اندر گره آن ساحرات الغیاث المستغاث از برد و مات آن زنان جادوگر در گره‌های افسون می‌دمند ای خداوند دادرس به فریادم رس از غلبه دنیا و مقهور شدنم به دست دنیا مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۲۸۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #283 چون ز عطر وحی کژ گشتند و گم بد فغانشان که تطیرنا بکم از آن رو كه حق‌ستيزان از بوی دلاویز وحی و رایحه جان‌بخش الهی گمراه و منحرف شدند فریاد برداشتند که ما به شما فال بد می‌زنیم قرآن کریم، سورهٔ یس (۳۶)، آیهٔ ۱۸ Quran, Yaseen(#36), Line #18 «قَالُوا إِنَّا تَطَيَّرْنَا بِكُمْ ۖ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّكُمْ وَلَيَمَسَّنَّكُمْ مِنَّا عَذَابٌ أَلِيمٌ.» «گفتند: ما شما را به فال بد گرفته‌ايم. اگر بس نكنيد سنگسارتان خواهيم كرد و شما را از ما شكنجه‌اى سخت خواهد رسيد.» رنج و بیماری‌ست ما را این مقال نیست نیکو وعظتان ما را به فال گر بیآغازید نصحی آشکار ما کنیم آن دم شما را سنگسار ما به لغو و لهو فربه گشته‌ایم در نصیحت خویش را نسرشته‌ایم هست قوت ما دروغ و لاف و لاغ شورش معده‌ست ما را زین بلاغ رنج را صدتو و افزون می‌کنید عقل را دارو به افیون می‌کنید مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams ز هر کجا که گشادم دهان فروبستی نهشتی‌ام که بگویم چه گویم ای معمار مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۳۰۵۵ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #3055, Divan e Shams تو همچو وادی خشکی و ما چو بارانی تو همچو شهر خرابی و ما چو معماری مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز قافله یک کس نمی‌شود بیدار که رخت عمر ز که باز می‌برد طرار مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۳۱۶ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #4, Line #3316 از سخن‌گو‌یی مجو‌یید ارتفاع منتظر را به ز گفتن استماع منصب تعلیم نو‌ع شهو‌ت است هر خیال شهو‌تی در ره بت است مولوی، مثنوی، دفتر اوّل، بیت ۱۲۵۲ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #1, Line #1252 باغبان را خار چون در پای رفت دزد فرصت یافت کالا برد تفت‌‌ چون ز حیرت رست باز آمد به راه دید برده دزد رخت از کارگاه‌‌ ربنا انا ظلمنا گفت و آه یعنی آمد ظلمت و گم گشت راه‌‌ مولوی، دیوان شمس، غزل شمارهٔ ۱۱۳۴ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Qazal) #1134, Divan e Shams چرا ز خواب و ز طرار می‌نیازاری چرا از او که خبر می‌کند کنی آزار مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۱۰۳۳ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #1033 دیده‌یی کاندر نعاسی شد پدید کی تواند جز خیال و نیست دید مولوی، مثنوی، دفتر پنجم، بیت ۴۱۰۰ Rumi (Molana Jalaleddin) Poem (Mathnavi), Book #5, Line #4100 خواب چون در می‌رمد از بیم دلق خواب نسیان کی بود با بیم حلق لاتواخذ ان نسینا شد گواه که بود نسیان به وجهی هم گناه زآنکه استکمال تعظیم او نکرد ورنه نسیان در نیاوردی نبرد قرآن کریم، سورهٔ بقره (۲)، آیهٔ ۲۸۶ Quran, Al-Baqarah(#2), Line #286** «… رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَا إِنْ نَسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا… .» «… اى پروردگار ما، اگر فراموش كرده‌ايم يا خطايى كرده‌ايم، ما را بازخواست مكن … .»
Tags غزل شماره ۱۱۳۴, 985

Comments

Be the first to comment

Parviz Shahbazi
Ganje Hozour Program #985
برنامه شماره ۹۸۵ گنج حضور
Category:
برنامه های تصویری گنج حضور
برنامه های تصویری ۱۰۰۰ - ۹۰۱
Views: 4,170
Submitted by: admin, Nov 08 2023

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #994
برنامه شماره ۹۹۴ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #998
برنامه شماره ۹۹۸ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #940
برنامه شماره ۹۴۰ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #990
برنامه شماره ۹۹۰ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #968
برنامه شماره ۹۶۸ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #983
برنامه شماره ۹۸۳ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #954
برنامه شماره ۹۵۴ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #942
برنامه شماره ۹۴۲ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #914
برنامه شماره ۹۱۴ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #946
برنامه شماره ۹۴۶ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #985
برنامه شماره ۹۸۵ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #962
برنامه شماره ۹۶۲ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #922
برنامه شماره ۹۲۲ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #980
برنامه شماره ۹۸۰ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #995
برنامه شماره ۹۹۵ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #948
برنامه شماره ۹۴۸ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #906
برنامه شماره ۹۰۶ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #905
برنامه شماره ۹۰۵ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #934
برنامه شماره ۹۳۴ گنج حضور

Parviz Shahbazi Ganje Hozour Program #951
برنامه شماره ۹۵۱ گنج حضور

BOOKMARK VIDEO/AUDIO:

حمایت گنج حضور

بیننده عزیز برنامه گنج حضور:

با سلام و احوالپرسی، با تشکر و قدردانی ازشما که این برنامه را تماشا می کنید، از شما تقاضا داریم که عضو خانواده گنج حضور شوید و به هر اندازه که می توانید و می خواهید این برنامه و تلویزیون را ،هر ماهه، حمایت مالی کنید. لطفاً به این امر مهم توجه فرمایید که برای ادامه خدمات فرهنگی این تلویزیون حمایت مالی اشخاصی که از آن استفاده می کنند، ضروری است. این تلویزیون منبع دیگری برای درآمد ندارد. لطفاً تصمیم خود را در این مورد به ایمیل: support@parvizshahbazi.com اطلاع دهید.

در صورت لزوم با ‍پشتیبانی گنج حضور با شماره 001-438-686-7580 تماس بگیرید.

حمایت مالی به روشهای آسان زیر امکان پذیر است:

۱- از طریق کردیت کارت و Paypal

۲- از طریق دادن کردیت کارت خودتان به ما، تا هر ماهه به مقداری که شما می خواهید، بعنوان حق عضویت، چارج شود.

۳- از طریق فرستادن چک به آدرس زیر:

Parviz Shahbazi

P.O. Box 745 Woodland Hills, CA

91365 USA.

۴- از طریق فرستادن پول نقد به حساب بانکی گنج حضور، از تمام نقاط دنیا غیر از ایران، یا واریز (Deposit) کردن از نقاط مختلف آمریکا یا کانادا، به شرح زیر:

WELLS FARGO BANK

6001 Topanga Canyon Blvd
Woodland Hills, CA

91367 USA.

Beneficiary Name: TREASURE OF PRESENCE FOUNDATION, INC.

Account #: 9375957264 Routing: 121000248

Swift #WFBIUS6S