مولوی، دیوان شمس، غزل شماره ۲۹۰۲

 Rumi( Molana Jalaleddin) Poem(Qazal)# 2902, Divan e Shams

ای درآورده جهانی را ز پای

بانگِ نای و بانگِ نای و بانگِ نای

چیست نی، آن یارِ شیرین بوسه را؟

بوسه جای و بوسه جای و بوسه جای

آن نیِ بی‌دست و پا بِستَد ز خلق

دست و پای و دست و پای و دست و پای

نی بهانه‌ست این، نه بر پایِ نی است

نیست الا بانگِ پرِّ آن هُمای

خود خدای است این همه روپوش چیست؟

می‌کشد اهل خدا را تا خدای

ما گدایانیم و اَللهُ الْغَنی^*(١)

از غنی دان آنچه بینی بر گدای

ما همه تاریکی و اَللهُ نُور^**(٢)

ز آفتاب آمد شعاع این سرای

در سرا چون سایه آمیز^(٣) است نور

نور خواهی زین سرا، بر بام آی

دلخوشی گاهی، و گاهی تنگ دل

دل نخواهی تنگ، رو زین تنگنای

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۱

Rumi( Molana Jalaleddin) Poem(Mathnavi), Book # 1, Line # 1

بشنو این نی چون حکایت می‌کند

از جداییها شکایت می‌کند

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند

در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند 

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق 

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش

حافظ، دیوان غزلیاّت، غزل شماره ۱۲۳

Hafez Poem(Qazal)# 123, Divan e Qazaliat

محترم دار دلم کاین مگس قندپرست

تا هواخواه تو شد فَرِّ هُمایی دارد

حافظ، دیوان غزلیاّت، غزل شماره ۱۶۰

Hafez Poem(Qazal)# 160, Divan e Qazaliat

همای گو مفکن سایه شرف هرگز

در آن دیار که طوطی کم از زَغَن^(۴) باشد

همایی چون تو عالی قدر حرص استخوان تا کی

دریغ آن سایه همت که بر نااهل افکندی

ماهم این هفته نهان گشت و به چشمم سالیست

حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالیست 

مردم دیده ز لطف رخ او در رخ او

عکس خود دید گمان برد که مشکین خالیست 

می‌چکد شیر هنوز از لب همچون شکرش

گر چه در شیوه گری هر مژه‌اش قَتّالیست^(۵) 

ای که انگشت نمایی به کرم در همه شهر

وه که در کار غریبان عجبت اِهمالیست^(۶)

بعد از اینم نبود شایبه^(۷) در جوهر فرد

که دهان تو در این نکته خوش استدلالیست 

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد

نیت خیر مگردان که مبارک فالیست 

کوه اندوه فراقت به چه حیلت بکشد

حافظ خسته که از ناله تنش چون نالیست

مولوی، مثنوی، دفتر چهارم، بیت ۳۶۱۱

Rumi( Molana Jalaleddin) Poem(Mathnavi), Book # 4, Line # 3611

که تو آن هوشی و باقی هوش‌پوش^(۸)

خویشتن را گم مکن، یاوه مکوش 

دانکه هر شهوت چو خَمرست و چو بَنگ

پردهٔ هوشست وعاقل زوست دَنگ^(۹)

خمر، تنها نیست سرمستیِّ هوش

هر چه شهوانیست بندد چشم و گوش 

آن بلیس از خَمر خوردن دور بود

مست بود او از تکبر وز جُحود

مولوی، مثنوی، دفتر اول، بیت ۳۴۵۷

Rumi( Molana Jalaleddin) Poem(Mathnavi), Book # 1, Line # 3457

اسم خواندی، رو مُسَمّی را بجو

مه به بالا دان، نه اندر آبِ جو 

گر ز نام و حرف خواهی بگذری

پاک کن خود را ز خود، هین یکسری 

همچو آهن ز آهنی، بی رنگ شو

در ریاضت، آینه بی زنگ شو 

خویش را صافی کن از اوصاف خود

تا ببینی ذات پاک صاف خود