دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون

روی سوی خانه خمار دارد پیر ما

در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم

کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد

زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی

آه آتشناک و سوز سینه شبگیر ما

تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش

رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

Ali akbar Sheyda Poem

دوش دوش دوش که آن مه لقا

خوش ادا، با صفا، با وفا

از برم آمد و بنشست

خدا برده دین و دلم از دست

باز، باز، باز، مرا سوی خود

می کشد، می برد، می زند

با دو چشم، با دو چشم مست

خدا ابرویش، ابرویش پیوست

آتش اندر دلم بر زد جانم ای دل

زان رخ همچو آذر زد جانم ای دل

سوخت همه خرمنم، یکسره جان و تنم

کشته عشقت منم، ای صنم بد مکن

بیش از این، ظلم بی‌حد مکن

جانم بیش از این، ظلم بی‌حد مکن

دوش، دوش، دوش که آن گرد، گرد گنبد مینا

آبله‌گون شد، دو چشم من ز ثریا

تند، تند، تند و غضبناک، سخت و سرکش و توسن

از در مجلس درآمد آن بت رعنا

روی سپیدش، برابر مه گردون

موی سیاهش، پسر عم شب یلدا

لعبت شیرین، ترش رو گر که ننشیند

مدعیانش طمع برند که حلوا