گل در بر و می در کف و معشوق به کام است

سلطان جهانم به چنین روز غلام است

در مذهب ما باده حلال است ولیکن

بی روی تو ای سرو گل اندام حرام است

میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز

وان کس که چو ما نیست در این شهر کدام است

از ننگ چه گویی که مرا نام ز ننگ است

وز نام چه پرسی که مرا ننگ ز نام است

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره مرا کنج خرابات مقام است

حافظ منشین بی می و معشوق زمانی