مرا پرسی که چونی زارزویم

چو میدانی و می‌پرسی چه گویم

چو گل در عاشقی پرده دریده

ز عالم رفته و عالم ندیده

جگر در تاب و دل در موج خونست

گر آری رحمتی وقتش کنونست

چو برناید مرا کامی که باید

بسازم تا ترا کامی بر آید