ای مهربانتر از برگ در بوسه‌های باران

بیداری ستاره، در چشم جویباران

آئینهء نگاهت؛ پیوند صبح و ساحل

لبخندِ گاه گاهت؛ صبح ِ ستاره باران

بازآ که در هوایت، خاموشیِ جنونم

فریادها بر انگیخت از سنگ ِ کوهساران

ای جویبار ِ جاری ! زین سایه برگ مگریز

کاین گونه فرصت از کف دادند بی شماران

گفتی : "به روزگاری مهری نشسته!" گفتم :

"بیرون نمی‌توان کرد، حتی به روزگاران"

بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز

زین عاشق ِ پشیمان، سرخیل شرمساران

پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند 

دیوار ِ زندگی را زین گونه یادگاران

وین نغمهء محبت، بعد از من و تو مانَد 

تا در زمانه باقیست آواز ِ باد و باران